Van vrouwen ende van minne

[p. 92]

Vander loser vrou. X.

Waer natuer twe harten vuecht

Te samen mit gherochter doecht,
Soe wat deene wil tot elker stede,
Dattet die ander wil mede,
Op dattet nut is ende guet,
Die hebben vroechd in horen moet;
Want waer si dus inder tijt
Versament sijn, so ist jolijt;
Want so wat dene weet
Is den anderen al bereet.
Aldus sel elc hem billix saten,
Of mit recht reden laten;
Want reden is int recht ghevuecht,
Dats den goeden wael ghenucht.
Al wil die bose daer yeghen kiven,
Nochtan moet recht ende reden bliven;
Want waer twe harten aldus sijn in een
Versament, dat is een leven reen.
⁺Doch moedick, al ist goed,
Dats die menich niet en doet
Na minen alre besten waen;
Want mi wart dus doen verstaen
Van tween ghesellen, waren ghemoet
An eenre waerde vrouwen goet,
Die hem beide dede scoen onthiet,
Mer sine meyndes al niet.
Dat docht mi sijn groet misdaet,

+ H. 113.

[p. 93]

 

Dat een sijn woerden niet vast en staet.

 

Dese twe ghesellen, als ghi moghet horen,

30

Hadden elc den anderen vercoren

 

Mit gueder harten sonder fel;

 

Si onsten oec malcander wel,

 

Soe dat si dicke waren vroe.

 

Op eenen tijt quamt alsoe,

35

Dat si calden haer ende ghens,

 

Ende elc hadde int ghepeyns

 

Sijn lief mit rechte goede moghen.

 

Ten lesten dat si overdroeghen,

 

⁺Alsoe dat hem dochte goet

40

Te weten waer elc waer ghemoet;

 

Mer eert elc den anderen seyde,

 

Gheloefden sijt mit sekerheyde

 

Nimmermeer. te segghen voert

 

Elc van anderen sulc woert,

45

Als si hem beyden daer liet verstaen.

 

Doe dat gheloeft daer was ghedaen

 

Ende gheëet tusken hem twien,

 

Quamen sijs beyde op een;

 

Want si hadden sonder verghet

50

Hoeren sin op eenre vrouwen gheset,

 

Des si beyde tonder quamen.

 

Doese elcs anders tael vernamen,

 

Worden si beyde van sorghen mat,

 

Doch die een troeste hem bat

55

Dan die ander, ende sprac hier naer:

 

‘Ghesel, wildi weten twaer?

 

Dat ghi die vrouwe hebt vercoren,

 

Dat is seker pijn verloren¹.....’

 

 

 

Amen dico vobis!

+ H. 114.

1 Evenals IV bij vs. 238 plotseling afbreekt, eindigt ook dit stuk eensklaps aan het eind der bladzijde. Daar ook hetzelfde het geval is met het fragment uit het hier niet afgedrukte gedicht van willem van hildegaersberch, dat bij vs. 38 eindigt, en in het Hs. tusschen VII en VIII op bl 89-90 voorkomt (zie Ged. v. Hildeg. 327, aant. op bl. 73), zal ook hier het slot wel weggevallen zijn.

17. Hs. sien. - 21. Hs. alren.

28. Hs. een sijn een sijn. - 37. Hs. rechten.