Goden en grenzen

[p. 26]

XIV

Kom aan mijn hart, mijn Eene,
Die zoo uzelf vergaat.
Ik reik door de afgrond hene
Mijn hand, die nooit verlaat.

Wat ware ikzelf, ik arme,
Hief de behoeftge niet
Op hoop dat ik me erbarme
Zijn oogen naar 't verschiet.

Een mooglijkheid, maar nimmer
Een werklijkheid, ontgleed
Geen flonkring me, als uw glimmer
Mijn straal niet laaien deed.