Dagen en daden

[p. 28]

De storm van 't leven

De storm van 't leven doet de lijven deinen,
Als door hen heengaand hij hun vormen zwelt.
Zoo ruischt al 't loof wanneer een windvlaag zijnen
Last van ruig groen heft en in 't hout beknelt.

De bloedstorm slaat de lijven tot zij schrijnen,
't Een tegen 't andre, en met een fier geweld
't Een in het andre, dat in zoetste pijnen
't Vocht vloeit in 't vocht waaruit nieuw leven welt.

De stervensstorm van lust die laatst wil leven
En alle leven in zijn nood verteert,
Stijgt op in ons en doet de pezen beven
Wier kramp het kalme leven heeft verleerd,
En van de klaarheid is ons niets gebleven
Die elken storm in 't schoone lijf verheert.