Het blank heelal

[p. 52]

XIII

Gelijk een kind gezeten
Aan vaders knie
Hoor ik gefluisterd weten:
Zinrijke melodie.
En ik antwoord: Wat is er, vader?
Maar zie dan wel
Dat noch blauwe ader
In blankend vel,
Noch bruine haren
Noch lichtblauw oog
Mij openbaren
Wie mij bewoog.
Toch zag 'k - zoo was 't - een gestalte
Dicht neven mij,
En niets dan deze smalte,
Tot den muur, bleef vrij.