Het blank heelal

[p. 11]

II

Ik zat op school zoo vaak tegen u aan,
Mijn vriend, - een moede knaap, omdat ik graag
Den dag lang dichtte en in dat saai lokaal
Me een land schiep als een tuin, waarin ik vrij
En vroolijk gaan kon, met als wachter u.
Gij de eenge die bevroedde en graag vergaf
Dat ik een poort sloot, en als wachter gij
Daarbuiten zorg droeg voor den moeden knaap
Die moe maar scheen. Want in mijn paradijs
Zaagt ge mij nauw, maar wist mij, vlug en sterk,
Waagzieker dan van de rumoerge bent

[p. 12]

 

De stoutste en sterkste dien met krachtge vuist

 

Gij ophieldt en terugsloegt en verdreeft

 

Als hij op stoornis zon van uw poëet.

 

Gij ligt nu lang - zooals ik eenmaal schreef -

 

‘In de aard van dat warm eiland’, maar somtijds

 

Spreekt gij met mij in mijn gesloten tuin.