Snipper 10
Euthanasie ondergaan, daar zie ik eerlijk gezegd nogal tegenop.
Natuurlijk is het een groot goed dat het kan en als je ondraaglijk lijdt is het zeker een mooie oplossing. Maar waar ik een beetje benauwd voor ben is het feit dat ik niet graag problemen veroorzaak. Dat komt door mijn opvoeding, anderen in verlegenheid brengen of extra werk veroorzaken, daar ben ik door mijn ouders al vroeg tegen ingeënt. Dus als ik ooit om euthanasie vraag en dat via de geëigende kanalen is goedgekeurd en er een datum voor is afgesproken, zal ik nooit dat bekertje levens-einde weigeren. Ik drink het op zoals het hoort, want anders komt die arts/verpleger voor Jan Lul opdraven en dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Maar dat éne moment waarop je het einde zou kunnen uitstellen, dat houdt me bezig. Misschien voel ik me goed, die dag en wil ik eigenlijk nog wel even voort. Eén dag waarop de zon schijnt en het leven weer even draaglijk is, en ik nog eens tegen mijn lief aan kan liggen. Maar netheidshalve slik ik toch op de afgesproken dag dat drankje in, denk ik. Iedereen is er voor bij elkaar gekomen, de familie, de euthanasiast ook, en dan laat je het niet op zo'n laat moment afweten. Toch? Maar hoe zal ik me op zo'n moment voelen? Misschien licht opstandig omdat ik eigenlijk nog wel een dag verder wil? Of toch braaf meegaand, zoals mijn ouders het me hebben geleerd? Je moet het meegemaakt hebben om erover te kunnen vertellen. Maar ik ken geen verhalen over euthanasie die op het laatste moment niet door ging. Mijn keuze op die dag is dus wel duidelijk: je doet het gewoon. Pech gehad. Maar je hebt gedaan wat gedaan moest worden.
Auteursrechtelijk beschermd