|
| |
| |
| |
Lijkzang, voor den Weledelen, Gestrengen en Grootachtbaren Heere Mr: Adriaen Reepmaker, Heer' van Strevelshoek, Noordwaddingsveen en Sleewijk, Raed in de Vroedschap en Oud Burgemeester der Stad Rotterdam, enz. enz.
Gelijk een storm, door opgereuid geweld,
De abeelen treft en stout ter nedervelt,
Hoe wortelrijk, hoe welig opgeschoten,
En hooggekuisd met weldoorvoede loten,
Wier statig schoon de opmerkzame oogen wekt,
En 't matte hart' ter milde lommer' strekt,
Wen 't, afgepijnd door heete zonnestralen,
In koeler lucht' mag ruimer adem halen;
Zoo heeft, helaes! de woeste doodsorkaen,
Die alles sloopt, hoe vast het ook moog' staen,
En wiens geweld, door kunst noch vlijt te fnuiken,
Geen magt, hoe groot, hier immer kan ontduiken,
| |
| |
Daer hij aen deugd, aen kunde, schat noch eer
Zich immer kreunt, mijn' trouwen Burgerheer
Reepmaker, voor den avond zijner dagen,
o Groot verlies! in 't graf ter neêr geslagen.
De Maesgod heft het hoofd ter golven uit,
En stuit zijn vaert, ontroerd door 't naer geluid,
Dat zich verheft in Schielands lustrijke oorden,
Terwijl dees galm, van zijne trotsche boorden,
Langs 't kabblend spoor in 't vloeijend rijk gevoerd,
Het waterhof in zijnen kill' ontroert.
De Stroomvorst spreekt: legt af uw feestsieraden,
Beperkt uw vreugd, beminde Vloednajaden,
Schoon ge, aen 't geweld der strenge vorst' ontrukt,
Den vrijen hals niet meer voor de ijsschots bukt,
Maer als voorheen, op mijne ontdoooide plassen,
Kunt dartlen om mijn zilvren wagenassen:
Duikt in den rouw, nu mijn geliefde Stad,
Op mijnen vloed en haren handel prat,
Haer' Burgervoogd, haer' teêrgeliefden Vader,
Der weezen Steun, der weeuwen Heul en Rader,
Meêdoogenloos zich thans ontrukken ziet,
En door dien slag vergaet in zielverdriet.
'k Zie 't droevig volk hier weeke tranen schreien,
Die sprakeloos 'sMans rijken lof verbreiên,
| |
| |
Getuigen zijn hoe hij der burgren ziel',
Door deugd en trouw, ten allen tijd' beviel.
Astréa gaet met donker floers' omhangen,
Daer 't ziltig vocht, langs haer bestorven wangen,
Tot in den zoom van 't statig rouwkleed rolt,
Of op haer borst tot dierbre parels stolt,
Die saemgehecht ten eereteeken strekken,
En hare min voor haren Zoon' ontdekken;
Daer 't wapenschild, met dit sieraed omsnoerd,
Voor 't dierbaer lijk treurstatig heengevoerd,
In haer en elk, die voor 'sMans burgerliefde,
Die 't volk getrouw met raed en hulp' geriefde,
Gevoelens van erkentenisse voedt,
Zijn' naem, zijn deugd op 't duurzaemst' grifflen moet.
Nooit werd het zwaerd met grooter roem' gedragen,
Nooit kon een keur meer 't juichend volk behagen,
Dan op den stond, waerin Geregtigheid
Mijn' Burgerheer' eene eerplaets had bereid,
Toen ze in haer koor', naer veler zielverlangen,
Hem 't gloriekleed, den tabberd, om deed hangen.
Met dubbel regt wordt dan haer hart verscheurd,
Nu zij den dood doens braven Helds betreurt,
Bij 't aklig graf, waer zij de droeve rijen
Der burgren hem den laetsten dienst ziet wijên.
| |
| |
De Tuinmaegd zelf is tot den dood ontroerd.
Zij ziet den Staet' een' Focion ontvoerd,
Die, in 't belang van Batoos Erf bedreven,
's Volks heil bewaekte en hoedde voor het sneven.
De vrijheidhoed trilt op haer wankle speer.
Zij slaet bedrukt de schreiende oogen neêr,
Als wel bewust hoe veel 's Lands regten lijden,
Wen, in 't gewoel van troebelvolle tijden,
Aen Leeuwendael de Staetsman wordt ontrukt,
En door den dood in 't werkloos graf gedrukt;
In 't graf, dat, doof voor 's volks belang en beden,
Nooit bijstand biedt in norsche tegenheden.
IJlt, vlugge Stoet, nu treurend opwaerds aen;
Doe Strevelshoek zijn duur verlies verstaen:
Melt Sleewijks oord', aen wiens grasrijke boorden
Wij vaek den lof van dezen Schutsheer hoorden,
Wen gij, schoon traeg naer Arkels stad gevloeid,
Met mij op 't zoetst werd aen dien toon geboeid;
Zegt dat zijn Steun, den dood' ten prooij' gegeven,
Den vruchtbren grond der digtbewasschen dreven,
Gelijk voorheen, o grievend ongeval!
Voortaen niet meer met lust' betreden zal.
'k Zie, op die maer', de zilvren grijsheid treuren,
De blonde jeugd haer nedrig tooisel scheuren:
| |
| |
De moeder weent: de vader zinkt in rouw,
En staet verstomd bij zijn bezwijmde vrouw:
Het staemlend kind, van dit tooneel verslagen,
Helpt schreiend meê zijn droevige ouders klagen.
Intusschen dringt het jammerend geween,
De nare toon van 't vischrijk Waddingsveen,
Uit Bloemendael, langs Gouwe- en IJsselstroomen,
En in mijn' schoot' dienstvaerdig opgenomen,
Mijn glazen hof, met doodschen weêrklank, door,
En moordt mij 't hart, door 't afgefolterd oor.
Komt, Nimfen, treurt; helpt mij het droef verscheiên
Van Rottes Raed, zoo lang gij vloeit, beschreiën.
Hier zwijgt de Maes, en stuurt, langs waterpaên,
Zijn schulpkaros, al snikkend, zeewaerds aen,
Om 't sterven van de Bloem van Themis helden
Aen 't Zeeuwsche strand en 't bar Flakké te melden.
Maer ach! wat slag voor onze Zanggodes!
De Dichtkunst zelf, mijn dierbre minnares,
Treedt in mijn cel, met roodbekreten oogen:
Het bleek gelaet is op de borst gebogen,
Het hair ontsnoerd, en 't kleed van glans' beroofd:
Geen lauwer siert het ongehulde hoofd,
Geen lier de hand; zij ligt in 't stof gedoken,
Ontsnaerd, vertreên en woest vam één gebroken.
| |
| |
De lijkcimbael hangt naeuwlijks aen den wand.
Of 'k word door 't graf op nieuw weêr aengerand!
'k Zag, korts geleên, één mijner Lievelingen
Mijn teedre ziel', door 't doodsgeweld, ontwringen!
En thans, helaes! wat wrange tegenheên!
Word ik, op nieuw, op 't bloedend hart getreên!
Reepmaker, steeds mijn' dienst' en kroost' genegen,
Daer ik, door hem ten glorietrapp' gestegen,
Der Maesstad zelf ten rijken luister strek,
En in haer' kring' mijn gloeiend kunstvuur wek;
Hij, 't edel hoofd van mijne Kunstmecenen,
Ligt levenloos: dat licht heeft uitgeschenen;
Die flonkerbag, die koesterende zon,
Praelt nimmer weêr aen Rottes Helikon.
Moet dus de dood zich aen mijn luister wreken,
Mij naer de kroon en naer de hartaêr steken?
Staet dan mijn glans dien wreedaert in het licht?
Blinkt die te sterk den nijd' in 't aengezicht?
Moet hij, ten spijt' van mijne jammerklagten,
Zijn haet' ten zoen', dan zulke panden slagten!
Dus spreekt de Kunst, terwijl een tranenvloed
Haer overkropt, en snikkend zwijgen doet.
En ik, met haer tot in de ziel' bewogen,
Verlies geheel mijn kwijnend dichtvermogen.
| |
| |
Kon, Edle Vrouw! nu onze zangheldin
Den zwaren slag, uw zuivre huwlijksminn'
Thans toegebragt, door treurgezang verzachten;
Kon zij den stroom van uw gegronde klagten,
Door lijkmisbaer, die meest de droefheid voedt,
Beperken in uw naeuwgepraemd gemoed;
Kon zij, naer eisch, in streelende gezangen,
Uw jammerklagt, door hoogen toon, vervangen;
Kon zij uw' Telg, zijn Gade en dierbaer Kroost,
Op dezen stond, door welgeschikten troost,
Het treurend hart opbeuren en verlichten,
En in zijn' grond een vonk van vreugde stichten,
'k Zag onzen geest op nieuw dan opgewekt,
En dezen zang voorzeker uitgerekt.
De Troonmonarch, die, in het licht gezeten,
Ons levensperk volmaekt heeft afgemeten,
En wedereischt wat zijne gunst ons gaf,
Droog, smeeken wij, uw zilte tranen af,
En voere u eens in die gewijde zalen,
Waerin uw Gaê, met de englendichtkoralen,
Op hemelwijs, in juichend feestgeschal,
Gods grootheid zingt, en eeuwig zingen zal.
Beschermers, die, door gunst en liefdeblijken,
Ons Dichtrenkoor met heldren glans' doet prijken,
| |
| |
Terwijl de gloed van dit bekoorlijk licht
In onze borst de zoete kunstmin sticht.
Laat dit bewijs van onze erkentenissen
U, kan het zijn, volkomen vergewissen,
Dat ongeveinsd ons dankgezind gemoed
Een regt besef van uwe goedheid voedt.
Deze offergeur, van onze hartaltaren
Naer Strevelshoek, ten hemel', opgevaren,
En toegewijd aen 't kil en waerdig lijk,
Zij, in uw oog, hier van een zuiver blijk.
Mag zich ons koor, op nieuw, u aenbevelen,
En blijft het steeds in uwe gunsten deelen,
Dan wordt de slag, ons heden toegebragt,
Mecenen! door uw kunstmin best verzacht.
God moet' zijn heil u onbekrompen geven:
Hij rekke, in gunst', uw rijkgezegend leven.
Uit naem' van het Genootschap,
Studium Scientiarum Genitrix.
|
|
Auteursrechtvrij