Dichterlyke mengelingen

[p. 68]

Flora.

Eenzaem in dit groene boschje,

Op dat stil en donker pad,

Waer, in gulle min verdronken,

Flora by haer Raimond zat;

In dit boschje, waer ik eertyds

Schooner, dan de starren, blonk,

En door hemelsch vuer geprikkeld

't Zoete vocht van Amor dronk:

Ach! wat zyn voorleden tyden!

Ben ik dwalende en ontzind;

[p. 69]

 

Raimond loopt zyn Flora zoeken

 

Maer hy zoekt, als waer hy blind.

 

Vlieg langs geen besneeuwde bergen,

 

Of de brandende eevnaerslyn;

 

Aen der witte beren woonstê

 

Zal uw zoeken vruchtloos zyn.

 

Eenzaem in dit groene boschje,

 

Op dat stil en donker pad,

 

Ben ik snikkend, als ik denke,

 

Bat daer eens myn Raimond zat.

 

Kleurt de zon een ander aerde,

 

Licht ons deel de zilvren maen,

 

Flikkrend zie ik 't allerwegen

 

Raimonds droeve beeldtnis staen.

 

Vlucht, ô jaren! als het beekje

 

Dat ik hier nog ruisschen hoor,

 

Waer, op 't lagchend groen gezeten,

 

Raimond my zyn liefde zwoor.

[p. 70]

 

Boomen, die onz' vreugde deelden,

 

Stort uw bladers op my neêr;

 

Slechts wil ik tot scherm myns ligchaems

 

Drooge blâren en niets meer.

 

Blyde vooglen, die uw stemmen

 

Paerden met ons zoet gevly,

 

Staekt uw zingen; want in droefheid

 

Baert de vreugde grooter ly.

 

Vliegt en zoekt langs verder oorden

 

Tot dat gy myn Raimond ziet;

 

Zegt dan, dat zyn teere Flora

 

Dwalend hem haer zuchten biedt:

 

Zegt, dat, als de zwarte roede

 

Ons naer 't ryk der schimmen stuert,

 

Wy ons beiden zullen vinden

 

Dáér, wáér 't wezen eeuwig duert.