Langs groene hagen

[p. 200]

Gij die door 't lenteleven...

Gij die door 't lenteleven
Uw blonde lokken draagt,
't Geluk u steeds omzweven,
U trouw omstoeien zaagt.

Laat niet uw hoofd, vol lijden,
Van sombre droef heid zwaar,
In uwe hand neerglijden
Om 't mooie van 't gebaar.

[p. 201]

 

Laat zonnezangen schateren!

 

Laat frisch het jonge lied

 

Uit blijde borsten klateren,

 

En vrijt de smarte niet.

 

 

 

Neen, wenkt niet in uw droomen

 

Die zwartgefloerde schim:

 

Te vroeg nog zal ze komen

 

En donkren aan uw kim.

 

 

 

Dàn, luistert naar het breken

 

Van 't zwaarbeproefde hart;

 

Slaakt, wijl uw tranen leken,

 

Een krijsch van echte smart.