Langs groene hagen

[p. 38]

In 't Park.

Mijnen vriend Emiel Schiltz.

Het ligt een levend gaas van teeder groen
Op 't zwart en bastig net der oude twijgen.
Hoor, hoe de zwachtels breken! Hoor dat hijgen
Van wellust en dat heimnisvol gezoen!

Het trilt een dampkring van doorzichtig goud
Vol kriele, speelsche kracht en minnegloeien;
De gent gaat bronstig met zijn ganze stoeien,
En ritsig ritslen musschen door het hout.

Op 't water kroest een rimpeling van leven
En visschen koestren goudgeschubden rug;
Het schrijvertje heeft alles volgeschreven
En bliksemt runenteekens, wondervlug.

[p. 39]

 

Ons harten klimmen in de lentekruinen

 

Van boom tot boom, als jonge merels doen;

 

Ons droomen rijzen, eerst met licht en bruin, en

 

Dan vlammend als het ochtend vermiljoen.