Vonnis over Yvonne

[p. 15]

9.

Ik weet nu dat zonder te weten
gezocht kan worden, dat ik zocht,
maar ik wist het niet toen
ik zocht. Noch wat. Ik zwierf
onder zwerken en open geluchten
even licht even beloftevol.
Wie mij zag zwerven begreep
het niet, bij dag noch
bij nacht: ik wenste geen sporen
na te laten, maar liet er
altijd na. Ze verdwenen niet.

Het is nu te laat om te weten
nu Yvonne een gestalte
geworden is die zij niet is.

Mijn droom is nu mijn eigendom
maar ik ben haar een vonnis schuldig.