Magnetisch veld

[p. 89]

vreemde vlaggen

[p. 91]

Libera me voor Miguel Hernandez

car l'amour et la mort n'est qu'une mesme chose.

In de grafgevangenis van Ocana
vond de dood Miguel Hernàndez,
de dichter uit Orihuela.

Miguel Hernàndez was stram geworden
doordat hij geen vleugels bezat,
geen stroom, geen pad
om te gaan zijn vrouw omhelzen.

Want Miguel Hernàndez wou
haar leiden naar het strand:
haar lied moest uit de golven stijgen,
haar adem diep en bitter zijn.
Hij wilde haar bevruchten
langs vervoerde golven
die niet verloren gaan
en niet gevonden worden.

Voor Miguel Hernàndez was alles verward
behalve haar schoot,
alles voortvluchtige toekomst,
steriel verleden,
behalve haar schoot,
alles occult en onzeker
behalve haar schoot,
alles ultieme stof zonder wereld
en duisternis alles
behalve haar heldere, diepe schoot.

[p. 92]

 

Maar Miguel Hernàndez schreef woestijnzand

 

en laafde zich zelfs niet aan haar mond,

 

vochtig middelpunt van een verbrande wereld.

 

Haar lichaam bleef louter het hare,

 

gesloten put van dorst en gedoofde zon.

 

 

 

Maar Miguel Hernàndez zei: we kunnen wel

 

in het helderste water het leven aanschouwen,

 

in schaduw zonder uitweg het leven ontwaren

 

en geloven dat liefde aan aarde en hemel

 

verzaken kan.

 

 

 

Zijn vrouw leefde voort met uien en brood,

 

toen Miguel Hernàndez (o teken aan de wand)

 

vaarwel schreef aan

 

de korenvelden en de zon.