Magnetisch veld

[p. 49]

Het cenakel

De bronslork ruist u weg
onder de rode beuk
en het cenakel blijft
van dit geruis vervuld.

Maar iets ging ongemerkt
toch zijn vervulling in,
iets dat verwachting was,
al droeg het ook geen naam;

iets okers naar karmijns,
een okarina met
een ijle toon van aarde,
een opgevlogen stem

uit kreekriet onder maan.
Uw adem is beklemd
en toch uw hartslag vast
omdat ik zwevend blijf.

[p. 50]

 

Dat ruisen, ingezet

 

in mist van ingehouden

 

regen, wordt door zon

 

of maan niet afgedekt

 

 

 

met dakgeheugnis of

 

met lichtgravuur in brons.

 

Want uw afwezigheid

 

wordt niet tenietgedaan,

 

 

 

noch door berouw, noch door

 

verlangen. Blijft alleen

 

een angst dat deze tijd

 

ontkomt aan eigen duur,

 

 

 

de lork weer weidegroen

 

wordt, keverbruin de beuk,

 

zodat de nacht niet komt,

 

de dag niet overgaat.