Magnetisch veld

[p. 47]

Schilderende vrouw

Twee nachtkevers tikken
tegen het indigo raam,
ontsteld versmelten je blik en
je verouderde naam.

Deze nacht keert de dood
nog niet terug. Behouden
blijven wij, maar bloot
ligt voor zout en koude

de zenuw boven het sleutelbeen.
Je spreidt purper en donkergroen
op het doek, allergeen
zijn enkel oranje en vermiljoen.

Ik weet dat je nu de lijnen
bedenkt voor een ontvangenis,
om ze feilloos te verreinen
tot vergetelheid en gemis.