Magnetisch veld

[p. 38]

Witte rouw

Bezit ik onbedrogen één herinnering?
Het groene zaad werd met de vrucht geplet,
het licht was wild gewas, de schemering
verziekt, door licht of duisternis besmet.

Het niet heeft geen limiet, geen horizon.
Ik wijdde dure vlijt aan zijn geografie.
Toen echter stondt gij plotsling in de zon
verdwaald, geheel alleen als door magie.

Alleen voor mij, in uw Japanse hand
een perzik als een ochtendzon, uw voet
als adem ingehouden, wijl het zand
de loper vulde met geruis van bloed.

Gij naderde, gij droegt de witte rouw
voor velerlei symbolen toen het woord
van doden hoger trilde dan de dauw
die gij des ochtends op althea hoort.

Toen, in de stilte, met de stem van sneeuw
hebt gij gevraagd of ook na middernacht
de tijd vervuld zal zijn, - en of een eeuw
een grens heeft waar wij beiden zijn verwacht.

En later, als verwezen, of uw dood
mijn dood ontmoetend hem herkennen zal.
Bad Rilke niet om ieders eigen dood?
De dood is wijl wij leven overal.