Het huis ten einde

[p. 123]

Van het hiernamaals

Eens overviel ons het gevaar
het hiernamaals te herkennen in
een oude muurstomp
opgestoken nog uit puin
maar met jong mos bewassen.
Maar verdovend was de geur van
verteerde regens en het mos
verborg zijn melaatsheid niet meer.
Gij moet dus in mij de dode zien
die na mij nog de gesloopte ruimte
verlaat. En vorm een woord
alzuiver van verdriet met
ontspannen lippen en tong
en adem het uit. Het is
broodnodig dat
mijn dood het kent.
Weerhoud het woord niet als
het lied wil worden want
dat lied wordt geest met
onaantastend licht een graf
doorschijnend. Het houdt niet op
van u bezit te nemen,
tot mijn as geen herinnering
aan as meer wekt.
Maar het obscure koren uit
een Egyptisch koningsgraf
ontkiemt nog steeds.