Het huis ten einde

[p. 112]

Van de kandelaber

Met welke snelheid leidt
de tijd naar Soledad
het land van doorschijnende nevels
met schaduwen van water
waarvan de bloemen zwellen
en de vruchten wranger worden,

Gij moet nog ademen,
lavendelvrouw, in
een luchtledig gebed, in
de verkilling van
de vegetale kandelaber
van armen die mij niet
bereiken al branden de handen.
Ook als uw longvlies is verijsd.

Een lijk is zelfs geen overschot.
Want slechts
in u
ben ik
gebleven.