Het huis ten einde

[p. 109]

Van neem en eet

Wat is er van de dichter geworden
die men zocht in een hoek van
het torenvertrek en die gevonden werd
een slakkehuis door stilte overmand?

Hij voerde tot zijn verdediging aan
dat Hans Christiaan ging wonen in
de buik van een minderjarige pop.
Maar genade vond hij niet.

Een handelsreiziger in zichzelf,
hij rook naar een hond en was bezeten
van Mendels demonen, deelde
de dichter bij de nachtschaden in.

Hij sprak tot zijn schaduwen:
neem en eet, er zijn kometen genoeg.
Zie mijn staart. De dichter echter
werd bevreesd voor het licht van
zijn hart over de belladonabelt.
Maar hij zag een hand aan een arm
onder een gelaat dat zelfs
geen schaduw was: neem en eet
dit is mijn dood, het brood van
het leven na Hirosjima, na
de chimera's van Chili van China
tussen de wind over strandzand
en de branding naderhand.

En hij voelde zich veilig in
het ontsluierde slakkehuis.