Het huis ten einde

[p. 49]

Van het afgesproken teken

De brem bloeit en
de gerst groeit uit in aren
tot aan de westerwolken.
Het bos is louter lithofaan.
Antilopen vluchten
diafragmaal uit uw armen.
Vergeten lengt zich als
een schaduw uit.

Dit is het afgesproken teken:
zweven in droom
vol verrukking en vrees
hoog over rijpe beemden.
Hier zal het zijn:
in uw ogen stijgt
de nevel op van een legende.
De gevel hangt aan de horizon.