Het huis ten einde

[p. 42]

Van onze lucht

Onze lucht bereikt ons door
een nauwe gang uit
het Haar van Berenice waar
het koud en donker is
en zij spreidt zich met lust
om ons werelddeel waar
het licht en warm is
ook vannacht.

En wij ademen haar in.
Wij beschrijven haar niet
al zien wij haar evengoed in
de wijn als in het water, op
de paddestoel als op de portulaca.

Zij weerstaat en trekt aan.
In de slaapdroom verspreidt
zij licht en in de waakdroom
geeft zij schaduw van
wandelende bomen.

Zij smaakt nu naar
de wilde honig uit
mijn kindertijd.

Vannacht als de maan
de trap opklimt
is de lucht doorschijnend duister
en zeer voedzaam bovendien.

Dat weet ook mijn dood
door zijn lange ervaring
van mijn longen.