Het huis ten einde

[p. 37]

Van Ruusbroec

Geen huis is zo verlaten
als dat waarin de dag
van indigo verbleekte
toen onze blijdschap
ongehinderd het licht
voor de laatste maal doofde.

Hier echter lazen we reeds op
de vloer de schaduwrunen van
de populieren voor ze
door muren onleesbaar
waren gemaakt.

De beek was nog helder en groen
vol maluwe de tuin
mijn dood nog antipode.
We hebben lang het huis
verlaten waar geen schaduw
woord kon worden en de beek
de schemering vertinde.

Hier zien we Karóland geel van
de regen en Zanzibar in
de zee verzinken.
Want open is de lucht
hier voor mijn dood.
Herinner u de les van Ruusbroec
onder de linde.
Ver van God, verzekerde hij.
Maar gij geloofde hem niet
want gij verzamelt vleugelzaden
van antieke scarabeeën.

Maar ik mag zijn woord
niet vergeten.