Het doode kindje Eric

[p. 27]

XI

Het kindje Eric beidt in stage rust het dagen
der laatste erkenning, die ontrust wij tegengaan:
zijn ouders en ons allen blijft het wankle wagen
doorheen vervulling, derven en veelvoude waan.

[p. 28]

 

Ik zag hem niet, en is mijn dicht verblijven

 

aan zijn voorbijgang zoo onwerkelijk en laat,

 

mijn oude hoornen zingen diep in dit beklijven

 

als in een woud, dat wijd om 't Eden staat.

 

 

 

Het is om zijnentwil een wonderlijk bezinnen;

 

het rad der avonturen wentelt om den tijd:

 

steeds einde, en ieder einde is weer beginnen,

 

totdat ons zal genaken Eric's eeuwigheid.