De Amsterdamsche Pegasus

Anacreon. Ode.

Stemme: Het was een aerdigh Knaepken.

ICk wil, ick wil nu minnen!
Want t'ander ty wel eer,
Cupido my het minnen
Belasten te beginnen:
Maer ick had een afkeer

2   Van 't vrijen en van 't jocken;
Dies achten ick het niet.
Hy siende, mijn versmaeden
Bereyd in ongenade,
Sijn tuygh daer hy mee schiet.

3   Spant spoedelijck zyn booghe,
Maeckt zijn pijl-koker ree,
En eyscht my om te vechten,
En in een kamp te slechten
Den twist tusschen ons twee.

4   Ick hebb' myn breede schouw'ren
Met een Pantsier bela'en:
Een lancy in mijn handen,
Een schilt met dubb'le randen,
Met osse-leer omvaen.

5   Die nam ick tot myn schutsel,
En quam so moedigh tre'en:
Ghelijckende in wesen
Achilles hoogh gepresen,
En acht mijn vyant kleen.

6   Soo haest ick quam te vechten,
In het besloten perck;
Begind de Min te schieten,
Zijn pijlen die my stieten
Hier en daer even sterck.

[p. 15]

 

7   So dat ick wierdt gedwongen

 

Te vluchten uyt 't gevaer,

 

Om soo de doodt t'ontloopen,

 

De baen die stont my open,

 

Maer 't was noch veer van daer.

 

 

 

8   Hy sach zijn koocker ydel,

 

De pijlen waeren heen:

 

Dies lacht' hy luyd en hooghe,

 

En is in my gevlooghen

 

Ghelijck een pijl, soo 't scheen.

 

 

 

9   Heeft hart en ziel door-schoten,

 

Wat quam my doen te sta?

 

Den schilt om my te schutten,

 

't Pantsier voor zijn geschutten

 

Oock noodeloos hier na;

 

 

 

10   't Gewelt van al sijn pijlen,

 

Die hy op my verdee,

 

Op 't uyterlicke wesen:

 

Ghemerckt in my geresen

 

Was harder strijd alree.