Het doksje dat niet wilde zwemmen

[p. 2]

[Het doksje dat niet wilde zwemmen]

Eindelijk was het zover.

Na weken broeden waren de kleine doksjes uit het ei gekomen. Het waren er wel niet zoveel, want een sapakara had zes eieren opgegeten.

Uit de overgebleven eieren waren zes mooie en gezonde doksjes gekomen.

Pa en ma doks mochten best tevreden zijn.

Ze besloten daarom maar eens lekker uit eten te gaan. De kleintjes konden best even alleen blijven.

[p. 3]

[p. 4]

Ondertussen hadden de jonge doksjes heel andere plannen. Ze wilden wel eens wat van de wereld zien. Spannende dingen gaan doen.

Maar eerst gingen ze lekker zwemmen, want dat is het fijnste wat er is voor een doks.

Hier in de buurt moet een grote kapa vol water zijn, dus vooruit, op pad.

En daar waggelden ze dan achter elkaar. Op zoek naar de kapa.

[p. 5]

[p. 6]

Daar was de kapa al.

Wat zag dat water er heerlijk uit.

Ze doken er gelijk in en stoeiden vrolijk rond. Jonge doksjes hoeven niet te leren zwemmen, dat kunnen ze gewoon.

Of toch niet?

Waar is nummer zes gebleven?

[p. 7]

[p. 8]

Kijk, er is er eentje aan de kant gebleven.

Die durft niet.

‘Kom er toch in, wat ben jij voor een doks’, roepen de vijf vanuit het water.

Maar nee hoor, alle roepen helpt niets.

‘Ik kan niet zwemmen, ik blijf liever op het land.’

Het doksje dat bang voor water is, draait zich om en gaat alleen op pad.

Op zoek naar vriendjes op het droge.

[p. 9]

[p. 10]

Waar is hij nu terecht gekomen? Hier is de grond wel erg hard.

‘Woef, woef, wat doe jij hier’, blaft Tirza de hond.

‘Dit is de trap van een mensenhuis.

Daar kun jij als doksje maar beter weg blijven.

Mensen houden veel van doks en dan vooral gebraden.’

[p. 11]

[p. 12]

‘Ga maar liever naar de stal, daar vind je zeker vriendjes om mee te spelen.

Maar pas wel op onderweg, want je kunt daar best een awari of een sapakara tegenkomen. En die lusten ook graag jonge doksjes.’

En zo gaat het doksje dat bang is voor water, naar de stal.

Op zoek naar speelkameraadjes.

[p. 13]

[p. 14]

Maar in de stal is het toch niet zo leuk.

Wat zijn die koeien groot.

Je moet oppassen dat ze niet op je trappen.

Ze denken alleen maar aan eten en hebben helemaal geen aandacht voor een doksje.

‘Dan kan ik maar beter verder zoeken.’

[p. 15]

[p. 16]

‘Piep, piep, piep.’

Wie lopen daar? Dat is pas leuk.

Die kuikentjes zijn tenminste zo groot als ik.

Daar kan ik mooi mee spelen.

En ze zijn nog aardig voor me ook.

Ik denk dat ik hier maar blijf.

[p. 17]

[p. 18]

Maar het doksje dat bang is voor water, had niet gezien dat de moeder van de kuikentjes er aan kwam. Ze pikte naar hem.

‘Wie ben jij, wat doe je hier? Jij bent helemaal geen kuikentje. Ga maar met je eigen broertjes en zusjes spelen.’

Zo wordt het arme doksje weggejaagd.

[p. 19]

[p. 20]

Hij weet niet meer waar hij nu naar toe moet.

Het leven is best moeilijk voor een doksje dat niet kan zwemmen.

Pas op, daar ligt sapakara op de loer.

Die heeft wel trek in een jong doksje.

‘Help, help’, kwaakt ons doksje.

Maar wie kan hem horen en durft hem te helpen?

[p. 21]

[p. 22]

Wat heeft doksje een geluk.

Tirza de hond hoort hem en komt helpen.

‘Woef, zie je wel dat je moet oppassen.

Ik hou sapakara wel bezig, ren jij maar gauw naar je broertjes en zusjes.

In het water kan sapakara je niet pakken.’

[p. 23]

[p. 24]

Doksje is zo geschrokken dat hij hard naar de kapa rent.

Oh, wat ziet dat water er nat uit.

Maar als hij aan sapakara denkt, knijpt hij zijn ogen en snavel dicht en neemt een flinke sprong.

Hij kan best zwemmen.

[p. 25]

[p. 26]

Daar zijn z'n broertjes en zusjes al.

‘Waar ben jij al die tijd geweest?’ vragen ze.

Je begrijpt dat ons doksje een heleboel te vertellen heeft.

Wat een gesnater met zes zwemmende en duikende doksjes.

‘Als ik Tirza nog eens zie, moet ik die wel bedanken voor haar hulp’, denkt ons doksje.

[p. 27]