De historie van Belgis

[Joost de Rycke]

RYCKE (JOOST DE), filins Jacobi en Catherinae Stade, den 6 mey 1587 geboren en den 8 december 1627 tot Bolognien, in Italien, schielyk overleden, was kleyn-zoon van den beroemden wiskundigen Joannes Stadius, en heeft zig in de letterkundige weireld onder de naemen van Justus Ryckius en den Philosoph zeer vermaerd gemaekt. Hy studeerde ter universiteyt van Douay, doch zyne geneygdheyd tot de fraeye letteren belette hem groote voorderingen in de regtsgeleerdheyd te maeken; het is om die neyging beter te konnen voldoen, dat hy in het jaer 1606 naer Italien vertrok en zig tot Roomen begaf, alwaer hy de oudheydskunde doorgrondde en de vriendschap verwierf van den graef Ludovisio Sarrego, van Verona, oud-gouverneur van Peruggia en van het hertogdom van Urbino, die hem in de hoedaenigheyd van bibliothecaris en lector in zyn paleys ontfing. Naer hy dien bugunstiger tot Peruggia verscheyde jaeren doorgebragt te hebben, ziende dat hy aldaer tot geene groote fortuyn konde komen, verliet hy Italien in het jaer 1614 en keerde hy in zyn vaderland terug. Naer zig eenigen tyd ter universiteyt van Loven opgehouden en

[p. 112]

een geestelyken staet omhelst te hebben, wierd hy tot de pastory van Elversele, in het land van Waes, benoemt. Den 7 september 1621 bekwam hy van den bisschop van Gend Jacob Boonen de collatie der vierde vrye kanoniks-prebende der hoofdkerk van S. Baefs tot Gend eu behield de zelve in weerwil der tegenkanting van meester Adrianus Baeckx, licenciaet in regten, die door de universiteyt van Loven tot de zelve benoemt was. De vernufte boekwerken welke Ryckius in het ligt bragt en de briefwisseling welke hy onderhield met de vrienden die hy zig tot Roomen gemaekt had, door wiens toedoen hy den titel van roomschburger had verkregen, bewogen hem in september 1624 andermael naer die hoofdstad der christene weireld te vertrekken, alwaer hy door den beschermer der geleerde Frederik Cesio, hertog van Aquasparta (romeyn van geborte, goeden natuer- en wiskundigen; die in zyn paleys een slach van academie van geleerde opgeregt had en in 1640 stierf) zeer wel ontfangen wierd en de toegenegentheyd verwierf van den paus Urbanus VIII (eenen grooten begunstiger der latynsche digters, die zelve de latynsche digtkonst met roem oeffende), die hem, op de aenbeveling van den kardinael Scipio Cobellino, bibliothecaris van het Vatican, en laeter tot hoogleeraer in de welsprekentheyd ter universiteyt van Bolognien benoemde. Nauwelyks was Ryckius te Bolognien aengekomen, of hy verantwoordde welhaest aen het denkbeeld het welk men ontrent zyne groote bekwaemheyd en verdienstelykheyd opgevat had. Ryckius was te gelyk uytmuntenden oudheydskundigen, allerwelsprekendsten redenaer en baroemden digter, en die boedaenigheden wierden by hem nog verheft door zyne uytnemende heuschheyd en beleefdheyd en door zynen blygeestigen aerd, het geen hem van idereen deed beminnen, zoo dat zyn voortydig afsterven van een ider betreurd wierd. Zyn lyk wierd met groote pragt in de metropolitaene kerk van Bolognien ter aerde besteld. Ryckius heeft twee-en-twintig oudheyds- en digtkundige latynsche boekwerken in het licht gegeven en vyf handschriften van dien beruchten man, waer onder een latynsch schimp-lofdigt op de protestantsche synode van Doordrecht, worden in de pauselyke bibliotheek van het Vatican bewaert.