De historie van Belgis

XXXVI Kapittel.

Van Hermion, den vyfden koning der Duydsche, van de stigting der stad Athenen, en andere dingen.

Hermion, zoon van Istevon, heeft naer zynen vader het gebied over Duydschland gevoerd, men meynd dat by aldaer den eersten de harnassen zoude uytgevonden hebben, zyne soldaeten alsdus in het yzer kleedende om ten stryde te trekken, en den kryg van zynen kant ridderlyk handhaevende.

In zynen tyd leefde Ignachus, eersten koning der Argiven, dat een voornaem ryk in Griekenland was. Hy was den zoon van Oceanus, en, gelyk zommige willen, den vader van Isis, die de heydenen als eene godinne eerden. Ook had hy eenen zoon, genoemd Phoroneüs, die in Griekenland aldereerst eene plaets bestemde alwaer men wetten

[p. 96]

zoude geven en regt doen, aen welke plaets men den naem van Phoranum gaf.

Ten zelven tyde hadden die van Arcadien eene zonderlinge agting voor Prometheüs, eenen man van groot begryp en scherpzinnigheyd, den eersten die menschen-beelden van aerde maekte en de zelve dede bewegen, even als of zy eenen levenden geest gehad hadden. Hy was ook den eersten die uyt eenen key vuer verzinde te slaen, (dog al zeggen wy vuer uyt den key slaen, het vuer komt nogtans geenzins uyt den key, nog uyt het stael, maer de lugt, die in het slaen tusschen twee zoo harde dingen geperst word, ontsteekt alsdan in haer zelven, gelyk de natuerkundige wel weten.) Voorders heeft hy het gebruyk der ringen of vingerlingen uytgevonden, en geleerd de zelve aen den vierden vinger te draegen, om dat in dezen eene ader ligt die tot aen het herte gaet. Aengaende de ringen hadden de Romeynen eene wet, die behelsde, dat de vrye en borgerlyke lieden goude, hunne kinderen zilvere en de slaeven niet dan yzere mogten draegen. Alsdan leefde ook Atlas, eenen reuze en beroemden sterrekundigen, van den welken men zeyde (om dat hy in deze konst zoodaenig ervaeren was) dat hy den hemel op zyne schouders droeg. Hy wierd ook van vele voor eenen god gehouden, daer is in Moorenland eenen hoogen berg die zynen naem nog voerd.

Op dezen tyd hebben gebloeyd de patriarchen Isaac en Jacob, van de welke het H. Schrift de gedagtenis houd. Aen deze zyn de engelen des hemels menigmael verschenen, gelyk ook aen Abraham, op dat de godzalige menschen niet zouden misleyd geworden zyn door de listigheden der afgoderye, die alsdan op de weireld grootelyks in zwang was.

De afgoderye heeft haeren oorsprong genomen uyt de zes volgende oorzaeken. Ten eersten, uyt de genegendheyd der kinderen tot hunne afgestorvene ouders; als die van Ninus tot zynen vader Belus. Ten tweeden, uyt de vreeze der onderdae-

[p. 97]

nen voor hunne vorsten en koningen. Ten derden, uyt de kloekzinnigheyd der beeldsnyders, die in het nabootsen der natuer hunne uyterste konst hebben tragten te toonen. Ten vierden, uyt de vleyerye der poëten die vele groote tot goden gemaekt hebben. Ten vyfden, uyt het bedrog van den duyvel die menigvuldige mirakelen scheen te doen. Ten zesden, uyt de uytwerkselen der natuer, die de heydenen niet konden begrypen en diesvolgens voor wonderen aenzagen.

Athenen, deze zoo vermaerde stad in heydensche wysheyd, van de welke nu zoo weynige overblyfzelen te vinden zyn, wierd omtrent dien tyd gebouwd in Attica, een gewest in Griekenland. Cicero zegt dat zy eerst gestigt is van zekeren Abalando; Plato meynd van Anasius, koning van Egypten; andere geven de eere dezer stigting aen den koning Cecrops.

Den H. Augustinus, in het 18 boek van de stad Gods, schryft: ‘Als Cecrops, den koning de stad Athenen timmerde, was het water uytgebroken, en daer naer vertoonde zig eenen olyf-boom. Den afgod Apollo daer over raed gevraegd zynde, antwoorde dat den olyf-boom Minerva, en het water Neptunus beteekende, na eene van welke de stad moest genoemd worden. Hier op vergaederde al het volk: de mannen hingen Neptunus aen, en de vrouwen Minerva; dog de laetste behielden de overhand en gaven de stad den naem van Athenen, die Minerva bedied. Neptunus daer over gestoord, bedierf, als eenen god der zee, door eenen overvloed van water, al het land der Atheners, en was niet te verzoenen voor dat zy hunne vrouwen eene dryvoudige straffe opgeleyd hadden. Daer wierd dan vastgesteld dat in de gemeyne vergaederingen en beraedslaegingen de vrouwen nimmer tegenwoordig zouden zyn; dat geene geborene den toenaem van hunne moeder zouden erven; dat niemand zyne dogter Athena of Minerva zoude noemen. Hier mede wierd Neptunus te vreden gesteld.’

[p. 98]

Athenen eertyds zoo vermaerd en magtig, is op heden maer een ongeagt stedeken, het welk eenen florentiner aen de Turken overgegeven heeft, om dat hy de hulp der Italiaenen langen tyd verzogt hebbende, van hun niet ondersteund wierd. De philosophen wierden daer voortyds in groote eere gehouden, als Demetrius Phalerius, den toehoorder van Theophrastus, den welken om zyne wysheyd en de aenzienelyke verbeteringen die hy aen de stad Athenen toegebragt had, binnen de zelve vereerd is met 340 metaelen kolommen. Deze stad plagt omtrokken te zyn met eenen zeven dobbelen muer; in de zelve stond eenen pragtigen en kostelyken tempel toegewyd aen Minerva, die den roomschen burgemeester Lucius Paulus met groote verwondering aenzag; men vond 'er nog meer andere zeldzaeme en konstige dingen van de uytmuntenste meesters gemaekt en zeer duer betaeld, gelyk Titus Livius getuyd.

Hermion eyndigde zyn leven naer dat hy 64 jaeren over de Duydsche geheerscht had, en zynen zoon Marius volgde hem in de bestiering van het ryk.