De historie van Belgis

XXVIII Kapittel.

Van Bel, den eersten menschelyken Afgod.

Den vyand en benyder van het menschelyk geslagt is voortaen de weireld grootelyks gaen plaegen met de vermaledyde zonde van afgoderye, en heeft de eere die Godt-alleen toekomt, met subtielheyd aen zig zelven beginnen te schryven; zoo dat den ganschen aerdbodem (uytgenomen eenen geringen handvol volks, by den zelven vergeleken, dat waeren de Israëliten) daer mede wel 2000 jaeren besmet is geweest.

Deze kwael heeft eerst en bezonderlyk haeren oorspong genomen door het toedoen van den koning Ninus, die een standbeeld van zynen afgestorven vader Bel of Belus, dede opregten binnen de groote stad Ninive; aen welk beeld hy zoo groote eere bewees, dat alle misdaedige die tot het zelve hunnen toevlugt namen, vergiffenis kreegen

[p. 75]

en ongestraft gelaeten wierden. Aldus begonsten alle de inwoonders van het land dit beeld eene goddelyk eere te bewyzen, en maekten vervolgens ook afbeeldingen van hunne overledene vrienden, in welke de booze geesten zig verschuylden en deftig hunne rol speelden, tot meerdere versterking der afgoderye.

Gelyk het volk van Assyrien dezen afgod Belus noemde, andere natien gaven hem eenen anderen naem, elk volgens hunne tael: als Bel of Beël, Baäl of Baälim, Belphegor of Beelzebub; ik vinde nogtans niet dat dezen Belus eenige zonderlinge daeden bedreven heeft, door de welke hy zig deze groote eere zoude weêrdig gemaekt hebben; wel is waer dat men leest, dat zynen vader Nemroth, die 56 jaeren regeerde, hem stiptelyk belaste dat hy altyd zoude arbeyden om alle ryken der weireld te doen buygen onder het ryk van Babylonien, zeggende zulks billyk te wezen, aengezien dit het eerste ryk der weireld was; dog Belus heeft het niet veel vermeerderd, alleenelyk bouwde hy de stad Babylonien geheel op, en al heeft hy 62 jaeren geregeerd, zyne magt en heerschappye is nogtaus maer kleyn geweest; hier van is het gemeyn spreekwoord gekomen, dat hy in het duyster geregeerd heeft; hy word ook van zommige Saturnus genoemd.

Aldus is de gewoonte opgekomen van gestorvene menschen te eeren als goden, bezonderlyk de gene die verlicht en scherpzinnig geweest waeren, groote weêrdigheden bekleed hadden, of tot het gemeenebest nutte dingen uytgevonden en voordgeleerd, het welk de grove menschen had doen denken dat in zoodaenige iets goddelyk moest schuylen; zulke eere heeft men in Egypten aen Isis bewezen; in Creten aen Jupiter; in Moorenland aen Juba; in Italien aen Faunus; by de Romeynen aen Quirinus; in Gallien aen Dis; tot Athenen aen Minerva; in Samos aen Juno; in Paphos aen Venus; in Lemnos aen Vulcanus; in Delos aen Apollo; enz. van de welke de poëten

[p. 76]

veel lof geschreven hebben. Naermaels begonsten de Egyptenaeren verscheyde beesten te aenbidden.