De reus van Rotterdam

Stadsgeheimen

[p. 75]

51

De goliath-kikker is de grootste kikker ter wereld, en woont in tropisch Afrika. Het lichaam, van snuit tot gat, kan meer dan 30 cm zijn. Iemand wilde eens een wilde fotograferen, en bukte zich. Dit maakte de goliath zo aan het schrikken, dat hij wild in de richting van de fotograaf sprong, hem tegen de borst stiet, en omver wierp.

Ook de kleine blaasop (blow-up) woont in Afrika (Zuid), en dankt zijn naam aan zijn gezwollen lichaampje. Hij heeft het gezicht van een mopshond. Blaasops zijn geen goeie zwemmers.

Meestal dobberen ze aan de oppervlakte als mini-ballonnen.

STUDIE I (TOLLE LEGE/1962/Gymnasium Erasmianum)

meisje (voor c.b.v. die het zo goed weet te versieren)

Daar fladdert ze vrolijk in wervelend kleed, een maagdinneke, zomaar in de zon met de stad stil rondom.

Keurt trippelend kleuren der bloemen, blozend in de natuurstenen bakken en proeft van het vochtige groen in de perken. Dan weer verder dol op het plein met talloze snuisterijen achter glas. Ze keurt vol verrukking de vormende glans der japonnen en sierlijke tooisels; droomt zich een rijk prinsesje. Moegespeeld op een terras nipt aan het glas met verfrissende dronk en geniet van de strelende zon, van de hemel, de mensen die zorgeloos passeren in lichte kledij. Ze zakt achterover en denkt aan een prins die voelt zoals zij en haar hand draagt en meevliegt in die heerlijke wereld.

Een stem kust haar oor en streelt haar gezicht, fluisterend zijzachte woordjes van liefde. Zij neemt zijn zorgeloze gedachten op, hoort van het land achter de horizon, van de zeeblauwe villa met rozen begroeid. Ze kijkt, ziet een donkere bril, ziet een baard, een zoete mond. Maar de toon wordt anders, vreemder nu, over gedichten en zolders, prikkelende kreetjes, haar knie onder zijn hand verborgen en het o zo verleidelijke wordt door schaduw verduisterd; wijze lessen uit moeders dagboek staan haar bij en die enge artiestenfilm. Ze was op dit moment voorbereid; weglopen nu, ze zijn allemaal eender, het mooie wordt snel een snerpende pijn, een ongeneeslijke wonde.

[p. 76]

Maar ach, de zon streelt zo zacht en zijn handen behagen en zijn niet zoals die van de slijmerige feestjes, waar je je groot moet houden om niet uitgelachen te worden. Zodat ze ‘ja’ zei, toen hij het vroeg en vogellicht achter op zijn scooter sprong en ze samen verdwenen in de grote stad, spoorloos verdwenen. (ik kwam haar laatst nog tegen; ze twist heel goed en drinkt iedereen onder tafel en verdient meer dan ze vroeger van thuis kreeg, toen ze nog op het gymnasium zat.) jop

Nr. 1, februari 1969 40 centjens

uitgegeven door Vredesgroep Dabar, het licht in de duisternis. WAT IS DE BEDOELING?

U houdt nu de eerste editie van het orgaan(tje) van Dabar in Uw hand. U vraagt zich misschien af, wat u daar aan hebt. De vraag is niet moeilijk en het antwoord evenmin. Voorheen gaf Dabar altijd stencils uit, maar aangezien dit een kostbare zaak is en de berichtgeving vaak eenzijdig wordt, zijn wij hiermee opgehouden. Wij dachten dat een miniatuur-krantje beter aan ons doel zou beantwoorden, nl. een bewust maken en houden van alle mensen in deze omgeving, bewust leven te stimuleren, het wereldburger zijn te propageren en door het onderlinge kontakt, dat daaruit zou voortkomen, aan te knopen en te verstevigen. De mensen moeten in beweging komen, niet dat starre zitten op één plek.

U kunt schrijven wat u maar wilt, als het maar ter zake doet. Zo komt U te weten wat er onder de mensen leeft en dat is, dachten wij, zeer belangrijk. U kunt allerlei problemen aan de orde stellen, bijvoorbeeld i.v.m. de bejaarden, de weinige jeugdvoorzieningen, maar natuurlijk ook problemen die verder van huis liggen. Daarvoor zijn verschillende vaste medewerkers, die elke keer artikeltjes zullen schrijven. Mocht U iets hebben, dat U graag geplaatst wilde zien, weest u dan zo goed en stuur dit naar of gooi het in de bus bij Nico Schutte, Kon. Julianaweg 59, Oldemarkt.