De reus van Rotterdam

Stadsgeheimen

[p. 47]

30

In Rustoord, directrice aan het hoofd. Kamermeisjes, vrouwelijk keukenpersoneel. Permanente gasten, zoals o.g., gasten voor enkele weken, voor enkele dagen, voor een dag, diner of lunch. Dagelijks nieuwe handen schudden. Kamer 13, hoek, onder dak. Ontbijt tussen 8 en 10. Bel om 11 uur: koffie in kamer met piano en boeken. Bel om 13 uur: lunch. Bel om 16 uur: thee in kamer met piano en boeken. Bel om 18 uur: diner. Na het diner koffie. Kamer naast mij: bejaard echtpaar. Gesprekken te volgen. Ik hoor alleen hem: ze is tijdelijk haar stem kwijt. Verschijnt niet elke dag aan tafel.

‘Hoe is het met uw vrouw?’

‘Er komt weer geluid uit.’

In afwachting van de etensbel achter de piano.

‘Ik schilder. Op het ogenblik andere dingen aan mijn hoofd.

Vroeger muziekrecensent.’

Ook permanent: pianiste met plat (pekinees) gezicht.

Herstellende? Plastische chirurgie?

Ander eten dan wij. Alles fijngemaakt, voor het achter valse tanden verdwijnt. Veel bezoek: mee-eetsters.

Dame van adel, kort grijs haar, meisjesgezicht. Dubbele, franse naam (‘gaat terug tot Hugenoten’), hoorspelstem, onregelmatig gebit, vriendelijke ogen.

Letterkundige, heel zijn leven boekhouder geweest. Woont in de buurt, is hier vaak, eet hier meestal. Jaar of 75. In de kamer met piano en boeken een paar van zijn dichtbundels.

‘Ik ben bezig aan een historische roman over een vrijheids-strijdster uit de vorige eeuw.’

TV-spel over zijn heldin geweigerd. Servetten in geel-wit geblokte tasjes (met naamkaartjes), die elke maaltijd anders liggen.

‘Het liefst,’ zegt de directrice, ‘heb ik een vol huis. Onze Benjamin is bezig aan een ondeugend boek.’

Letterkundige, in gesprek over belasting en kinderbijslag:

‘Onze bevolking bestaat voor 7% uit profiteurs. Dat is statistisch uitgemaakt.’

‘Dat weten we dan weer.’

[p. 48]

‘U bent geen profiteur,’ zegt de directrice, ‘u schrijft toch? Waar woont u eigenlijk?’

‘In de buurt van de haven.’

‘U kijkt als het ware uit over het water?’

‘Ik zie uit het raam zeeschepen.’

‘Het lijkt me prachtig.’

De vrouw van een geschiedenisleraar, als ik mijn koffie opheb:

‘Heeft u zin in een boswandeling?’

‘Als we maar niet verdwalen.’

‘Wees maar niet bang. We zijn voor de lunch terug.’

Koninklijk domein, op vertoon van toegangsbewijs. Verboden voor padvinders.

‘Padvinders zijn toch ongevaarlijk?’

‘Omdat ze met zovelen zijn.’

Fazanten. Voeten zakken weg in drassig weggedeelte of put met blaren.

‘Ik ben pas uit het ziekenhuis. Kies getrokken, bloedvergiftiging opgelopen, gevolg: hartziekte. Tien jaar geleden was ik er aan gestorven. Er sterven nog steeds mensen aan. Bijna een jaar gelegen.’

‘Niet leuk voor uw man.’

‘De meisjes zijn gek op hem. Hij ziet er veel jonger uit, dan hij is. Elk jaar komen er moeders en dochters naar hem toe, om te bedanken. Hij rookt niet, drinkt niet.’

‘Wat dan wel?’

‘Hij werkt hard.’

Ziekelijk, duits accent.

‘Ik vind het verschrikkelijk.’

Ik weet heel goed, dat het haar charmeert. Het is stil in het bos.

‘Het is hier altijd stil.’

‘Gaan we nog steeds goed?’

‘We zijn al weer op de terugweg. Anders zetten ze te grote ogen op.’

‘Dat doen ze toch wel.’

‘Denk je?’

‘Ik zou er ook het mijne van denken.’

Zwakke vrouw, koud bos, natte grond. Op mijn jas? Tegen een boom? Ze vat kou. Ze kan wel dood blijven. Hek in zicht.

[p. 49]

‘Heeft u een prettige wandeling gehad?’

‘Is het mogelijk dat ik u heb zien wandelen?’

Ze wordt gehaald met een auto.

‘Tot ziens.’

‘Groeten aan uw man.’

Mijn kamer heeft een beurt gehad. Kastdeur op slot?

‘Is het droog?’

‘Het begon net te regenen?’

‘O, wat fijn?’

‘Vind je dat fijn?’

‘Ja, binnen.’

Grote zwarte en kleine blonde. Altijd twee tegelijk, altijd met transistor. Vrije uren? Alles, vooral op tafel en bij fontein, met grote zorg (liefde?) gerangschikt. Mascotte: kleine Viking van hout, haar en koper, enorme lans. Kleden gereinigd, trapleuningen ingewreven, koper gepoetst, ramen gezeemd, vazen afgestoft.

Sleutel buitendeur vergeten: grote zwarte doet open. Ze ruimt de tafel af, benen onder mijn ogen onder ogen van directrice.

Zenuwachtig lachen, lullen met kleine blonde in keuken. Als je post komt brengen. Als je komt zeggen, dat er telefoon is.

‘Ik zag u lopen vanmiddag.

‘Uit het raam zeker?’

‘Ja, ik zag u lopen vanmiddag, uit het raam.’

Nieuwe eters. Waar ligt mijn servettasje? Drie stoelen per dag. Lange brilman, beroep onbekend, verzekeringen? Man die 40 jaar in Rotterdam woonde, net terug uit Amerika. Vrouw schrijft aanhoudend op blocnote. Beroep onbekend, hoofd kweekschool? Twee lesbiennes, net klaar met montage speelfilm. Bekend sexuoloog met vrouw. Bekende toneelspeelster (z.o.) met vriendin. Broer van bekende schrijver.

‘In de bibliotheek ontdekte ik enkele bundels van u, uit de oorlog. Kan dat?’

‘En van vlak na de bevrijding.’

‘Hoe snel gelegenheidsgedichten verouderen.’

‘Het gekke is, dat je het meende.’

‘Telefoon voor u.’

Cel komt uit op gang en keuken. ‘Met andere woorden,’ zegt de

[p. 50]

pianiste, ‘let op je woorden.’

(In de prullebak kleine, onleesbare snippers. Lood van whiskey-fles(sen) uit het raam.)

‘Vast uw vriendinnetje.’

‘U heeft een alleraardigst vriendinnetje.’

‘Wanneer komt uw vriendinnetje weer?’

‘Bezoek voor u. Iemand met een baard.’

In tweedehandssportwagen, met snelle film. Foto's: kamer en tuin, langs en midden op Rijksweg.

‘In deze omgeving wonen ongeveer 2000 miljonairs.’

Heupfles Johnny Walker, zoute pinda's. Verkeersfout?

Politie-microfoon: ‘Wil die voetganger...’

Rood stoplicht genegeerd.

‘Wilt u voortaan beter opletten?’

Ochtendbladen in routiers-café. Wekelijkse afrekening met directrice.

‘Vijf gulden extra voor het personeel, aan wie u dan verder niets hoeft te geven.’

‘Telefoon voor u.’

‘Er is een kleine ramp gebeurd. Het laatste stuk film is ingescheurd. Opnamen langs en op Rijksweg onbruikbaar. Overdoen met beter weer.’