Liederen van weemoed, wanhoop en waanzin. Gevolgd door Liefdes-, klaag- en politieke liederen. Aliesjes poëziebundel I en II

[p. 182]

Spaans college

I

Wij volgden college aan de faculteit van de rechten
te Madrid. Jij zat dommelijk met je vlechten
te spelen (jij kende geen Spaans), ik toonde echte
belangstelling, want d'r werd gesproken over ‘knechten

van 't kapitaal en over uitbuiters’, ‘'t slechten
van Burcht Imperialisme’, ‘'t berechten
van de verraderlijke fascisten’, ‘'t vechten
voor 'n eerlijke, socialistische staat’. Ik hechtte

'r veel waarde aan, jij speelde dommelijk met je vlechten,
en met de petten en geweren van 'n paar soldaten
die fluisterend en luid grommend naast je zaten,

moeizaam tobbend aan hun eindeloze diktaten.
‘Voor 't geval’, zei ik, ‘dat je 't nog niet wist:
dat zijn de knechtjes van Franco, de Kampioensfascist’.

[p. 183]

II

Jij zei dat je niet wist wat fascisten waren:
‘Je hebt poedeltjes met lange en kortgeknipte haren’,
legde ik uit, ‘fascisten zijn heropgevoede schare-
sliepen, die 't handigst zijn in 't hanteren

van knuppels, zwepen, karwatsen en geweren,
die in aparte kampen geleerd hebben zich als heren
te gedragen en zich thuis voelen in uniformkleren
als varkens in hun hok; én die heftig begeren

iedereen fatsoen, orde en regelmaat aan te leren.
Ik bedoel maar: voor iemand van jouw ras
bijvoorbeeld hebben ze 'n heel raar, apart soort gas

uitgevonden, waarmee ze, zou ik bijna durven beweren,
jou binnen korte tijd zouden willen nivelleren
tot 'n schattig akkertje aarde en lief, sappig gras!’

[p. 184]

III

't Was niet nodig geweest je dit uit te leggen.
Een van de soldaten was zachtjes opgestaan
en had heel zoetjes de vinger aan de haan
van z'n geweer gelegd; hij stampte nu met 't leder

van z'n laars woedend op de grond;
hij begon te schelden op de man aan de katheder,
maakte deze uit voor rotte vis en vuile hond,
en krijste dat hij verplicht was 'm neder

te schieten... 't Schuim stond 'm op de mond,
maar niemand die zich verder ietwat opwond...
Jij begreep niet waarom ie nou niet schóót!

‘Kijk’, zei ik, ‘dat geweer dat is 'n stokbrood,
oom Franc die moet de burgers orde aanleren,
en dát gebeurt onder andere door te kwasi-arresteren!’

[p. 185]

IV

Na 't college liepen we wat te praten
over Picasso en de politiek van oom Franc.
Jij gaf toe dat die weliswaar met 'n enorme plank
voor z'n hersens liep en via listige concordaten

met de paus en 'n heel leger huursoldaten
de macht behield, maar dat 't toch dank-
zij hém was dat de Spanjaard 't door de bank
genomen niet zo slecht had. ‘Kijk’, zei ik, ‘laten

we 't ook 's héél even anders bekijken:
jij komt hier heel onnozel Spanje binnengedarteld,
jij weet niet dat hier duizenden gevangenen gemarteld

en duizenden arbeiders uitgezogen worden, tot ze uitgesparteld
zijn; hier zitten enkele rijken op miljoenen lijken
te vegeteren, en dan sta jij hier nou nog te zeiken!?’