Liederen van weemoed, wanhoop en waanzin. Gevolgd door Liefdes-, klaag- en politieke liederen. Aliesjes poëziebundel I en II

[p. 158]

Gedachten over de onsterfelijkheid

I

Jij was naar bed, ik deed de afwas:
‘Niets is onsterfelijker dan 'n klein gedicht’,
dacht ik, ‘geschreven onder wat stoffig lamplicht’,
ik nam de vuile pannen van 't gas.

Ik dacht: ‘Je schrijft 'n gedicht
zoals je 'n kever in 't gras
kust, of 'n kapotte trapper onder je jas
verbergt: 't is van geen of heel gering gewicht’.

Een van de pannen had 'n lek
op 'n oude las; op 't druiprek
dampten de kopjes en 't oud bestek.

Ik dacht: ‘'n Eitje bij 't ontbijt,
'n kusje of teder woordje op z'n tijd:
dat zijn onze stukjes onsterfelijkheid’.

[p. 159]

II

De afwas was klaar, de handdoek droop.
Ik dacht: ‘Misschien is 't wel wáár
dat alles leeft, zelfs de klok en de kandelaar’;
ik hoestte terwijl ik naar boven sloop.

Ik zakte door 'n gat in de overloop;
d'r zat 'n grote scheur in m'n peignoir;
ik streelde je: mijn gedachten en jouw haar
raakten even volledig in de knoop.

Buiten ruiste de beukelaar.
Ik stond op, had weer even hoop,
ik dacht aan jouw woorden: ‘'n Raar

soort kikker ben jij!’, maar misschien was 't wel waar
dat de onsterflijkheid binnen de dingen sloop
zoals ik nu weer terug bij jou in bed kroop!

[p. 160]

III

Ik stond weer op; ik ging aan de tafel
op zolder zitten. ‘'t Zijn de kleine dingen’,
dacht ik, ‘die de onsterflijkheid bezingen,
onsterflijkheid in de knop!’. Ik rukte aan de rafel

aan 'n mouw, 'n stukje nacht.
Ik dacht: ‘'n Leeg doosje lucifers
is eigenlijk net 'n klein vers
met 'n heel heelal aan vracht’.

'n Potloodstompje lachte idioot en zacht;
ergens ritselde 'r 'n medalje:
‘de onsterflijkheid is net 'n heel raar kavalje’,

dacht ik, ‘op vier wielen en met 'n schuiftrompet
als stuur’. Ik ging terug naar bed.
Op m'n tafel stond 'n potje met vet.