Liederen van weemoed, wanhoop en waanzin. Gevolgd door Liefdes-, klaag- en politieke liederen. Aliesjes poëziebundel I en II

[p. 115]

IX

Ik kon 'r niet meer tegen op! Traag
zat ik voor 't raam te huilen, de droeve wind
rukte aan de beregende rozen, 't koude grind
kraakte. Maar jij daarentegen: jouw ogen één groot vraag-

teken, je keek me ontroerend naïef en zielig aan.
't Leek wel of j'r inderdaad geen benul van had
wat mij dan wel zo had gegriefd!, of je werkelijk van de kat
geen kwaad wist!, totdat - je had nog gezegd: ‘Gaan

we nu dan... toch... gewoon... schaken?? Waarom
huil je nog?! Nee, niet huilen!, kom,

dan beginnen we!, nu gaan we écht spelen!’ -
tótdat je nieste: je gezicht sprak boekdelen!,

je rende weg, en kwam, gewikkeld in 'n grote, wollen das,
terug: je kon niet spelen, omdat je:

wellicht verkouden was!