|
| |
| |
| |
Zomer.
Gloeit door de adren der natuur!
Zie haar zwoegen en versmachten:
Och, ze is uitgeput van krachten
En bekoopt haar schoonheid duur!
Zie haar' blyden tooi verdwynen,
Zie haar' frisschen bloei verkwynen,
Zie hoe bleek haar blos verschoot...
Och, zy is in barensnood!
Zie het smachtend lover bukken,
| |
| |
Door den drang der zon bezwaard;
Voel het zengend luchtruim drukken
Op de mat bezweken aard'.
Vliên wy naar de frissche stroomtjes,
Vliên wy naar de dichte boomtjes,
Waar de schaduw ons beschut;
Maar, de hitte heeft in 't gloeijen
Reeds de boomtjes doen verschroeijen;
Reeds de stroomtjes leêg geput.
Och, wat toevlugt blyft ons open?
Laten we op den avond hopen,
Hy verkoelt de ontstoken lucht;
Maar de vuurschyf dooft niet weder,
En de scheemring graauwt niet neder,
En de nacht schynt de aarde ontvlugt.
Hoor den maaijer lustloos stenen;
Zie hem op den sikkel lenen,
Die hem vastkleeft in zyn hand;
Zie rondom zyn trage schreden
't Groene gras, naauw' afgesneden,
| |
| |
Straks door 't zonvuur geel gebrand.
Alles hygt en zwygt neêrslagtig,
Alles is tot vreugde onmagtig,
Die ontvlied aan de enge borst,
'k Hoor geen fluitjes, 'k hoor geen rietjes,
De echo wederkaatst geen liedjes,
Slechts de vogel schreeuwt van dorst.
Dartle! knel my minder vast;
Voel myn bruine wangen branden:
Weg! de liefde strekt me een' last;
Weg die handen, weg die kusschen!
Pogen we eer' een' gloed te blusschen,
Die by koeler hemel past.
Voel u 't vlammend zonvuur steken,
Voel 't u 't zweet uit de adren breken:
Vliên wy yllings dien volkaan;
Laten we, in de hut geweken,
Samen knielen, samen smeeken:
Roepen wy den donder aan.
| |
| |
Maar, wat ritselt ginder? Luister!
Is 't niet als een windgefluister?
Word het zwerk daar ginds niet duister?
Valt daar niet een droppel neêr?
Stil toch! voelt gy 't? Ja, 't is regen!
't Is die lang gewenschte zegen:
Hy brengt hulpzaam allerwegen
D'overvloed op de akkers weêr!
Kom, voldoen we ons zoet verlangen:
Laten wy de dropjes vangen,
Maar, wat dartle lust komt boven!
Zouden wy één dropje ontrooven
Aan den drooggeschroeiden grond?
Stoorloos moog' die goudstroom vloeijen,
En een' daauw van paerlen sproeijen,
Die het armlyk veldgewaad
Tooijen met vernieuwd sieraad.
Stoorloos moog' natuur verryken,
En, herboren na 't bezwyken,
| |
| |
In volwassen schoonheid pryken,
Met de blydschap op 't gelaat.
Haasten we ons hier neêr te vlyën,
Vieren we ons vernoegen bot,
Laten we onze zangen wyën
't Is de bloem der jaargetyên,
't Is de vader van 't genot.
Laten we ons in 't groen verfrisschen,
Dat zyn' luister weêr verhoogt;
'k Zal 'er beide uw koontjes wisschen;
't Zweet is noch niet opgedroogd.
'k Zal u streelen, 'k zal u prangen,
'k Zal u knellen naar myn' lust,
Kusschen tegen mond en wangen:
Nimmer word ik moê gekuscht.
Wat verrukking, wat vermaken
Als men last en zorg verzaken
En in 't lover rusten mag!
Als we 'er zoete zuchtjes slaken,
| |
| |
Prangend kusschen, zwoegend haken,
Door natuur vertederd... ach!
Van den gloed der liefde aan 't blaken...
Weêr den koelen avond smaken,
|
|
Auteursrechtvrij