Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 2

[p. 86]

Aan myne geliefde.

ô Gy, van wie het lot myns levens

Geheel afhangklyk is, geliefde van myn hart!

Gy zyt de bron myns heils en van myn' rampspoed tevens:

Gy droogt myn schreijend oog, en 't weent door uvan smart!

Hoe gaêdloos is myn heil, myn waarde!

Daar gy myn reine min met reine min beloont!

Wat folterende ramp haalt by myn' ramp op de aarde,

Daar dwang de min weêrstreeft, die in ons harte woont!

[p. 87]

 

Hoe juigch ik by het zoet herdenken

 

Dat my het hart behoort van haar, die 't myn' bezit!

 

Hoe weene ik als ik wreed ons beider heil zie krenken,

 

Daar gy my word ontzegd, die ik zo teêr aanbid!

 

 

 

Ach, was myn zoet en smartvol leven

 

Geheel aan 't heil verknocht of gantsch beweenenswaard'!

 

Zag ik myn tedre liefde ook slechts door u weêrstreven,

 

Of wierd myn min bekroond door uw bezit op de aard'!

 

 

 

Dan zou 'k het wenschlykst heil verwerven,

 

Of spoedig wrocht de dood een einde aan myn verdriet;

 

Maar thans, daar gy my mint, belet dit heil my 't sterven,

 

En, daar 'k u niet bezit, smaak ik het leven niet!

 

 

 

Zeg, dierbaar meisje! zal myn smarte

 

In 't eind' door myne vreugde eens overwonnen zyn?

 

Of zal het bly gevoel, dat gy myn minnend harte

 

Door uwe liefde baart, eens zwichten voor myn pyn?

 

 

[p. 88]

 

Neen, hoe ook 't wreede lot ons griefde,

 

Kom, hopen wy, vrindin! op 't eind' van onzen druk.

 

Hy, die ons lot bestiert, wrocht niet de tedre liefde

 

Tot onzen ramp op de aard', maar wel tot ons geluk.

 

 

 

En zou hy dan aan ons, wreedäartig,

 

De tedre minnedrift tot smart verstrekken doen?

 

Neen, wanhoop aan ons heil was hoogst bestraffenswaardig,

 

Daar God de liefde wrocht, die wy voor eeuwig voên.

 

 

 

Wat zoete hoop weêrhoud myn zuchten!

 

Wat vreugde lagcht my aan, schoon uit een verr' verschiet!

 

Wy vinden eens het heil, dat thans ons schynt te ontvlugten,

 

En 't zal te zoeter zyn ná 't uitgestaan verdriet.