Proeve van minnezangen en idyllen. Deel 1

[p. 23]

De rozenknopjes.

Roem op uw' schoonen rozenknop,

Gy, dartle en trotsche steel! roem op zyn fraaije kleuren
Van dag tot dag meer schoon; roem op zyne eedle geuren,

Zyn' juistgevormden top.

Ik roem 't betoovrend knopje op Chloées malsche borst.

Roemt, blanke heuveltjes, de wondre kracht geschonken
Dat gy de liefde zelfs in liefde kunt ontvonken!

Op 't knopje dat gy torscht.

[p. 24]

 

 

 

Kusch, dartle zefir, wuft van zin!

 

Den knop des trotschen steels in wulpsche drift ontstoken;

 

Boet uwen snoeplust vry; ik kusch door tedre min

 

't Aanbidlyk rozenknopje op Chloées borst ontloken.

 

 

 

Kusch, zefir! 't baart my geen verdriet;

 

Boet vry, van snoeplust vol, uw dartle minnelustjes;

 

Ik kusch een eedler knopje, en 't geen 'k daardoor geniet

 

Verschilt met uw genot als myne en uwe kuschjes.

 

 

 

Wees trotsch, verwaande steel! roem vry uw knopje, roem!

 

'k Beny zyn schoon u niet, hoe hoog in top gerezen;

 

Wees trotsch! uw knopje is haast een bloem

 

En 't bloempje zal, helaas! niet lang een bloempje wezen.

 

 

 

Haar blaadjes sterven, vallen af;

 

Geen zefir kuscht haar meer; 't heeft alles haar begeven

 

Dewyl de schoonheid haar begaf:

 

De wulpsche minnedrift eind' met haar voorwerp 't leven.

[p. 25]

 

 

 

Maar, Chloé! dierbre Chloé! ach!

 

Welk een gedachte doet my vreezen!

 

Het knopje van uw borst,... spreek, word dit ook nadezen

 

Eens minder lieflyk dan deez' dag?

 

 

 

Moet steeds - dit denkbeeld baart my pyn! -

 

Moet steeds der jaren tal dan 't lieflyk schoon herscheppen?

 

Uw lente zal niet eindloos zyn:

 

Eens word het winter, ach! en 't knopje zal verleppen!

 

 

 

Maar, 'k evenaar den zefir niet:

 

Gy derft myn liefde niet, hoewel ge uw schoon moet derven;

 

Neen, Chloé! schoon 't u all' ontvlied,...

 

Uw schoon, gyzelve sterft... myn min zal nimmer sterven.

 

 

 

Dat vry de wintervorst der bloemen kruin verstrooit,

 

Dat vry de tyd den blos der boezemknopjes roove,

 

En door der jaren tal de min in 't hart verdoove,

 

Myn liefde dooft hy nooit.