|
| |
| |
| |
Oraengi Lelie tot Leyden.
Refereyn.
HOe wijd, vreemd, onbekend, (als liggende ten gronde)
Den Mensch (door s'Menschen schuld, oyt was van Gods ghesicht
Verduijstert int verstand, hert, Oogh' vol onghesonde
Nochtans in sulcken mist, men oyt bemercken conde
Een straelken van Gods wijsheyt, int natuerlijck licht
Dat is Philosophy, oft mensch'lijck wijs bericht
Wiens nuttelijcke nut, veel nuts men heeft sien wercken
Door sulck een glants gheleyt, comt (als door Ionst verplicht)
De vruchtbaer schoon Peoen, versouckt tot haer verstercken
Te brenghen reyn ten toon, en claer te laten mercken
Dees wer'lsche wijsheyts leer, die noijt heel was versmaet
Vervatende in haer, van boos, en loos t'verpercken
Van maticheyt den loff, de straff van ouerdaet
Verheft het reyn ghemoed, vertreed t'onvruchtbaer saedt
Is vyand van ontrouw, vriend van de wet der seden
Doch in dat hier na volght, t'bijsonderste bestaet
Tijd-sparigh, kend uw's selfs, lijd, en mijd t'quaed, Bruijckt Reden.
DEn costelicken tijd, die snel ons gaet beswijcken
Heeft Pindanus verstaen, drooms schaduwe te sijn
En soo de schaduw' t'lichaem volght soo van ghelijcken
De doot de mensch na speurt, en niet wil van hem wijcken
Seyt Cato, d'welck ons leert, te schuwen als fenijn
Verquistingh' onses tijds, maer als den soeten wijn
Dien wel te nemen waer, hoe groot of rijck van hauen
Oock die daer deughdigh is, is vry van swaer ghepijn
Is Ciceros belijt gheen druck comt hem andrauen
Die wijs is die is vry, die d'waes sijn dat sijn slauen
O kent v seluen Mensche Chilenis spreucke was
Dit Socrates nam waer, want werpende, begrauen
Heeft hy sijn goud in d'zee, eert hem vernielde ras
Hy hadde ouerleyd den Mensche broosch als glas
Te sijn, en heeft soo grieff en sorghe afghesneden
Dus oyt, int cort begrijp, men in haer schriften las
Tijd-sparigh, kend uw's selfs, lijd, en mijd' t'quaed, bruijckt Reden.
| |
| |
DEes Philosoophsche leer, geweest heeft langhe tijden
Doch cloucker int ghesegh, dan in der daet, en macht
Haer eerst en sterckst' ghebod was leughen-tael te mijden
En Euripidus seyt, die willigh lijd, sijn lijden
Is by den menschen wijs, en kend des Heeren cracht
Siet Socrates ghedult, en hoe hy heeft betracht
Van lijdsaemheyt de croon, daer men hem med'beloonde
Veel andere noch meer, die daer op namen acht
Arippinus int lijden sulcke clouckheyt toonde
Wat ongh'luck hem bestreed, hy dat altijt verschoonde
Ghen ongheval hoe fel, den loff verbreyde hy
En een die willigh lijd, oyt sulck met eer men croonde
Oock Epictetes seyt, t'quaet datmen niet voorby
En magh, t'is reden datment lijd, en t'quaet dat ghy
Cond laten ofte doen, en wilt daer na niet treden
Dus is meest hare leer (soo noch eens segghen wy)
Tijd-sparigh, kend uw's selfs, lijd, en mijd t'quaed, bruijckt Reden.
| |
Prince.
T'Is Aristot'les leer, en Aristhenes spraecke
Gheen goed te doen, om loon, om danck noch prijs vermaert
Noch mijden hem van t'quaed, door vrees' of straff van wraecke
Maer om dat 'tgoed, is goed, en 'tquaed' quaed moet d'oorsaecke
Van beydes stedes sijn, soud deucht hier sijn verclaert
Want sonde bindet t'hert, fortuijn t'lichaem beswaert
Een Stoische heeft gheseyt, dies moet hem elck bedwinghen
Om nemen willigh aen, te sijn den rechten aert
Van een recht Philosooph, t'aerbeyden sonderlinghen
De kennisse van God en menschelijcke dinghen
De cracht, nateur oorsaeck te weten recht en vast
Hoemen recht leuen moet, sulcks daetlijck oock volbringhen
Dit Cebus heeft ghewilt, sijn Iongheren belast
Op Reden stont ghepland, haer hoogh verchierden mast
Waer van dat sijn ghedaelt veel bladeren vol vreden
Dus is haer leer van ouds, waer men die ondertast
Tijd-sparigh, kend uw's selfs, lijd, en mijd' t'quaed, Bruijckt Reden.
IN LIEFDE GROEYENDE
Ick wensch om t'beste
Celosse.
|
|
Auteursrechtvrij