De schadt-kiste der philosophen ende poeten

[p. 298]

Wyngaert Rancken tot Haerlem.

Refereyn.

DAt 't goed genoegen steeds met matigheyd verselt,, is
Ons van Philone kort, doch treffelijck vertelt,, is,
Invoerend' eenen arm verachten Kluijsenaer:
Beschrijuend' voorts hoe 't met soodanen Mens gestelt,, is,
Seght onder and're dus: Aen desen sietmen klaer
Dat 'toude spreeck-woord is by hem (ten vollen ) waer
Naemlijck, dat 'tgoed genoegen g'noegh is om versaden
De holle gierigheyd, die suster van 'tgevaer,
Want hy, die maer bezit een hand-vol woeste paden
En nochtans veel heeft; ja diens rouwe bos-gewaden
Als Princen kleed'ren sijn; en 'tLand dat hy bebouwt
Hem als een Coninckrijck dunckt op sijn hals geladen,
Die yeder brockien broods (noodigh tot onderhoudt,
Waerdiger in de daed als het boose goudt,
En d'Hut kiest voor het Hoff: die mach met rechter voegen
En onbekleu'mden gheest uyt-spreken fris en stout,
Dus wel dien, die in 't zijn altijd heeft goed genoegen.

HY wenst geen schat; noch 'tjock der wufser houelingen
Om sijn gerust gemoed daer mede t'ouer-dringen
En wenckt hy min; maer sijn Tol-vrij oncijnsbaer Landt
Doet hem gestadigh, heen veel vreughde-lieden singen
Want 'tboom-rijck vruchtbaer bos met kruijd en gront beplant
Hem als sijn koorn-drift is: en soo daer aen een kant
Een borlend' beecksken vlied, dat heeft hy uyt verkoren
Tot sijn wijn-kelder, dus besit sijn ingewant
Een Keyser-rijck in rust. Sulcks laet ons voorder hooren
Cornelia uyt de welck' de Gracchi sijn gebooren,
Doen een Campaense Vrouw haer Goud-werck heeft vertoont,
Haer kind'ren uyt de School t'huys komend', zeyd: verloren
Mijn schatten niet en sijn, met dees werd'ick bekroont;
Want die heeft alle ding, die niets begeert; ja woont
Sekerder, dan die veel bezit, en heeft te ploegen.
Want schat verrot, doch 'tgoed verstand blijft meest verschoont,
Dus wel dien, die in't zijn altijd heeft goed genoegen.

[p. 299]

 

DE Sulke waeren vol genoegens by hun seluen

 

Die van den krommen Ploegh, en 'tsweeterige deluen

 

Getogen sijn, om sijn bescherm-heers van den Staet,

 

En lieuer wilden staegh de klonterige scheluen

 

Des groenen Aerdrijcks met veel s'weetens vroegh en laet

 

Vermorselen: gelijck Attilius, die 't zaedt

 

In d'Aerde werpend', is tot Roomsche Prins ontboden.

 

Ach hoe ver was gehuyst sijn siel van d'Eygen-baet,

 

Die'teynd' sijns diensts weer is na spaed en ploegh gevloden,

 

Ia die sijn rouwe Spijs voor 'tlecker weyds-gesoden

 

Noch d'helft sijns Bouw-heers tuygh voor 't Koninglijck besit

 

Geruylt niet hebben sou, wiens eygen Ackers brooden

 

Hem meer vernoegings d'een, in smaeck, als sijn een Lidt

 

Des Roomssen Staets. Hoe meer? Wist Cincinnatus dit

 

Oock niet, doen s'hem op't veld de bond'len ro'en toe-droeghen?

 

Gewis: want veel geruster was sijn voor'ge wit.

 

Dus wel dien, die in't zijn' altijd heeft goed genoegen

Prince.

D'Hoogh-wijse Salomon ons leuendigh af-schildert
Hoe 'sMenschen hert door veel begeerens gants verwildert
Dies bid hy d'Hemel slechts om een kleyn maetlijck goedt.
Want d'ouervloedigheyd veergierieght en ommildert,
Daer tegen maetlijckheyd gesegg'lijck wesen doet,
Niet Alexanders lust, noch Caesars ouervloedt,
Gelijck het voor verhaeld verbeeld en doet bewijsen:
De Kluijs'naer in sijn hut; Attilius by'tgewroet,
En Cincinnatus by die d'Acker-bouwing prijsen.
Ach Gulde matigheyd, die 'tgoed genoegen rijsen
Doet als een silu'ren dauw uyt 'shemels milde schoot,
Want sulck een leeft gerust, geen sorge doet hem grijsen,
Is vrolijck, fris, en kloeck; ureest kommers nijd noch noodt,
Verwacht met soete rust de aengeerfde Doodt,
Geen al-begeerens lust brengt hem in't herte t'wroegen:
Sulcks dat Liefd bouen al my parst te seggen bloot,
Dus wel dien, die in't zijn altijd heeft goed genoegen.

Liefd Boven Al.

Oeff' ning leer v.