|
| |
| |
| |
Refereyn.
ALsmen allen dinghen wel gaet bemercken
Soo hier op d'aerde gheschieden veel wonder wercken,
Dat ons de Philosophen vrochten in haer leuen
Door groote subtijlheyt in alle percken
Hebben geuonden met arbeyt sonder sneuen
Pythagoras heeft mennich schoon leeringh' gegeuen
Vijf jaeren sijn scholieren sonder spreken te wesen,
Plato leert schouwen giericheyt, die mennich doet beuen,
Maer in een leering falgeren allen desen,
Dats voor de doot die verslint aderen en pesen,
Daer en heeft doch niemant raet voor geweten,
Hoe stout, hoe out sy sijn, wy van haer lesen,
Door de felle doot sijnse neder-gesmeten,
Al was Homerus met wijsheyt beseten,
Dat hy in't hooft nau en behielt eenen tant,
Sy deedt vergaen sijn drincken en sijn eten,
Want,, niemant,, in't lant,, die voor de doot raet vant.
AL hadde den ouden Nestor geleeft seer lanck,
Dat hy van ouderdom ginck cruepel en manck,
De doot heeft hem in't lest al comen halen,
Sy mosten al steruen tegen will en danck,
Ia Cicero seluer seer cloeck ter talen,
Al en sach men de wijsheyt aen haer noyt falen,
Daer sy ons wijt in te bouen gingen,
Door de doot hebbense al moeten dalen,
Hoe cloeck in't danschen, hoe stout in't springen,
Niet en mocht haer helpen alle dese dingen,
Die van Homerus soo te prijsen waren,
Die Musica seer lustich conde singen,
Sy sijn al gecomen in des doots beswaren,
Al wilde Plinius de werelt omuaren,
Persen, en Meden, neffen mennigen water-cant,
Hy most al blijuen in des doots zee-baren,
Want,, niemant,, in't lant,, die voor de doot raet vant.
| |
| |
IEgelijck siet men voor de doot verschromen,
Exempel aen alle gedierte genomen,
Die men hier siet leuen op der eerden,
Als sy sien dat sy in doots lijden comen,
Dan doen sy arbeyt gelijck de peerden,
Om de doot te ontulieden sy dan volheerden,
Aensiende genen arbeyt oft groote pijn,
Al hout mense dickwils in grooter weerden,
Soo compt de doot berooftse op cort termijn.
Gheen Baroen soo coen, die voor dit venijn
In geenderley manieren en wordt beurijt,
Aristoteles in wijsheyt seer cloeck mocht sijn,
En wist gheenen raet voor de doot subijt,
En hoe dat sy't wenden breet ofte wijt,
De felle doot worptse neder in het sant,
En hebben al verloren desen strijt,
Want,, niemant,, in't lant,, die voor de doot raet vant.
| |
Prince.
DEn hoochsten Prince most lijden de bitter doot,
Met pijn en arbeyt bouen maten seer groot,
Socrates die men sach sijn gout verdrincken,
En maeckten hem soo van sijn rijckdom bloot,
Om dat hem dat gout niet en sou krincken,
Al hadde hy't den armen alle willen schincken,
Sijn groote rijckdom seer cierlijck en reyn,
Die men met grooter mennichte die tijt sach blincken,
De doot benamse het leuen certeyn,
Al waren Ruminus jaren niet seer cleyn,
Die hondert en twintich jare leuende was,
De doot vernieldense alle gemeyn,
Alle vleesch is voor haer als het broos gelas,
Den stercken Iulius Caesar in velden en gras
Werdt gesteecken doot, hoe stout hy was ter hant,
Dus sluyt ick den regel op dit selue pas,
Want,, niemant,, in't lant,, die voor de doot raet vant.
Trov Spant de Croon.
|
|
Auteursrechtvrij