|
| |
| |
| |
Refereyn.
GHeen swaerder dinck op der aerden mach sijn
Dan des menschen sonde groot bouen maten,
Die soo seer worden gehaet gelijck fenijn
Van de oude Philosophen op wat termijn
Dat sy ooyt van de sonde hoorden praten,
Plato heeft seer qualijck connen laten
Te leeren schouwen de sond', al was't een man
Van de heydensche natie, waer sy saten,
Sy schoude de sonde al euen gan,
Waer sijn wy Christen-menschen nu in't gespan,
Die de stinckende sonden soo luttel achten,
En men siet haer leuen in houerdijen dan,
Bouen alle heydensch' natien en geslachten,
Soo compt eylaci de werelt vol van prachten,
En eest gheen groote sonde dat men gebeuren siet,
Onsen euen mensch in sonde versmachten,
De sonde snoot,, groot,, brengt den mensch in't verdriet.
HOort hoe de Philosophen de sonde schouwen,
Den wel-spreckenden Cicero betoonet seer claer,
Dat sy om de sonden te vlieden ginghen bouwen
Huysen in de wildernis, om haer te onthouwen
Van de wereltsche menschen, woonden daer,
Deden oock mennighen arbeyt seer swaer,
Daer sy nochtans van wet oft leer niet en verstonden,
Voor de sonde hadden sy altijt soo grooten vaer,
Wetende dat den mensch daer door wordt verslonden,
Want wat plagen geschiedender dan door de sonden,
Daer landen en stede om moeten vergaen,
En isser niet mennich lant om ten gronden,
Dat door de sonde niet langer mocht staen,
Den Philosooph seyt dat hy't met sijn ooghen sach aen,
De stede verbranden, om de sond' het geschiet,
Bias genaempt en oock veel menschen verstaen,
De sonde snoot,, groot,, brengt den mensch in't verdriet.
| |
| |
EN eest dan noch hedensdaechs niet te beclaghen
Dat de menschen de sonde noch niet en mijden,
Maer gaen daer in volheerden van dach tot daghen,
Een jegelijck in't sijn, t'is swaerlijck om draghen,
D'een in dronckenschap in sijnen leuens tijden,
D'ander in ouerspel qualijck om lijden,
Dat den Christen-mensch sus wandelt op der eerden,
Daer nochtans de engelen hen soo verblijden,
Als den mensche scheyt van de sondige geerden,
En eens begint in de deucht te volheerden,
Die allen quaet metter daet can versoeten,
Schout dan de sonde, hout de deucht in weerden,
En wilt gheensins in der sonde codt vroeten,
Want voorseecker hier naer sy lijden moeten
Ellend' en pijn, hierom in tijts wijt van haer vliet,
Op dat men hier naemals u daer bouen mach groeten,
De sonde snoot,, groot,, brengt den mensch in't verdriet.
| |
Prince.
LAet ons dan princelijck de deucht beminnen,
Want sy ons helpt wt pijn en grooten noot,
Der sonden onreynicheyt oock te verwinnen,
Ons met Aristoteles seer wijsselijck versinnen,
Die bouen maten achten de sonde seer groot,
Seyt dat sy can geuen den eeuwighen doot,
Hierom soo vlietse ô mensch voor alle saecken,
Eest dat ghy wilt blijuen wt des vyants poot,
Soo en wilt de sonde niet meer genaecken,
Peyst wat daer bouen is, den sin wilt smaecken,
Soo verlaet ghy de sonde in alle percken,
En wilt oock nimmer nae de giericheyt haecken,
Want die brengt de sonde by leecken en clercken,
Socrates cost dit stuck oock wel bemercken,
Die verdronck sijn gout, en achten't voor niet,
Om dat hem tot de sonde niet en soude stercken,
De sonde snoot,, groot,, brengt den mensch in't verdriet.
Bemint de Conste.
|
|
Auteursrechtvrij