De schadt-kiste der philosophen ende poeten
(1621)–Jan Thieullier– Auteursrechtvrij
[pagina 53]
| |
Refereyn vande vvysheyt.
Ga naar margenoot+ O Wijsheyt waeren wech, die tot de Goden leyt,
Wiens cracht den hemel heeft soo heerlijck wtgebreyt,
Dat yder die hem siet, leer-lustich schijnt te blaecken.
Ga naar margenoot+ Ghy sijt die t'goet van t'quaet, de doot van t'leuen scheyt,
Ga naar margenoot+ Ghy weet, kent, en doorsiet al de verborghen saecken,
Ghy cont den mensch door deucht een lidt der Goden maecken,
Ghy sijt die jder hier rust en vernoegen gheeft,
Tot wetenschap en const can elck door v geraecken,
Soo dat der wijsen gheest om deser aerden sweeft,
Gelijck t'besterrt gewelft, wiens naem hier eeuwich leeft,
Aenueert de wijsheyt dan, soeckt wijsheyt jonge jeuchden,
Ga naar margenoot+ Niemant en is hier rijck, dan die de wijsheyt heeft,
Sy is waer wt dat vloeyt de schoon fonteyn der deuchden,
Den stock, waer op dat steunt den ouderdom met vreuchden,
Die niet en vreest de doot, daer sijne rust door naert,
Seer wel sprack Plato dan, die van veel eeuwen heuchden
Ga naar margenoot+ Gebreck van wijsheyt nut, druck, vrees' en armoed' baert.
WAt baet den rijckdom doch, wat helpt den grooten schat
Van Croesus ende oock van Crassus, die noyt sat
Ga naar margenoot+ Van rijckdom sijn gheweest, maer sochten altijts meere?
Ga naar margenoot+ Den wijsen heeft genoech, want alle t'ghene dat
Hy siet, is onder hem: hy is alleen een Heere,
Ga naar margenoot+ Een Coninck groot van macht, die naer volght lof en eere,
Die t'met een vrij gemoet al heerschet en gebiedt,
Daer t'wanckelbaer geluck noyt van en neempt'afkeere,
Die alle dinghen weet, die alles oock voorsiet,
Noyt en verwondert hy in t'gene dat geschiet,
Al lastert jemant hem, hy sal hem niet verstooren,
Ga naar margenoot+ Al prijstmen hem, hy sal hem selfs verheffen niet,
Geluckich is dan d'lant, daer jder neycht de ooren
Naer wijse mannen raet, en doen naer t'gheen sy hooren,
Want d'oueruloedicheyt haer bijde sulcke paert,
Ga naar margenoot+ Maer wee de dwase die onwijs haer ziel vermooren,
Gebreck van wijsheyt nut, druck, vrees' en armoed' baert.
| |
[pagina 54]
| |
Ga naar margenoot+ CYnici naeckt en bloot, gansch sijnde arm van goet,
Die spraeken metten mont, en voelden in t'gemoet,
Ga naar margenoot+ Dat sy lied'waren rijck, groot, machtich door t'veel weten.
O wijsheyt rijcken schat! ô grooten ouervloet!
Die licht'lijck wort beschermt, die niet en wort door-reten
Van meluwen oft roest, noch van geen motten geten,
Waer op gansch niet vermach het onweer noch tempeest.
Ga naar margenoot+ Ist niet een groote saeck, dat een hem derff vermeten,
Dat de heel weerelt hy gesien heeft inden gheest,
Ga naar margenoot+ En dat daer niet en is van t'minste tot het meest,
Van velden, van geboomt, van voghels, visch en dieren,
Oft ten hoort hem toe, en nerghens voor en vreest:
Ga naar margenoot+ Dit is den wijsen man, die hem vrijwillich can stieren,
Niet wt vreesen der weth tot deuchden goedertieren,
Ga naar margenoot+ Wiens heerlijck groot gemoet geensins en wort beswaert.
Den wijsen hoortmen dan het hooft te Laurieren.
Gebreck van wijsheyt nut, druck, vrees' en armoed' baert.
| |
Prince.
Ga naar margenoot+ O Dwaese wiens hert soo op t'vergancklijck staet,
Op t'gheen dat tijdtlijck is, en metter tijt vergaet,
Laet af, en wilt met moeyt de wijsheyt doch aenuaerden,
Ga naar margenoot+ Die moeder is van al, die t'al voet en versaet,
De welck besidt alleen den gantschen cloot der aerden,
Verliest den mensch sijn goet, sijn hauen groot van waerden,
Ga naar margenoot+ De wijsheyt blijft hem by, die niemant hem ontneempt,
Sy gaet getrouw met hem, door vier, door vlam, door swaerden,
Gheen bloet-beeck, gheen gewelt dat haer van hem verureempt,
Sy is die metten mensch in t'schip-breecx noot ontswempt,
Ga naar margenoot+ Door wijsheyt wort Fortuyn verwonnen en vertreden,
De bloedich oorloch wreet gebreydelt en getempt,
Ga naar margenoot+ Op voorspoet, op gheluck, op druck, op swaericheden,
Ga naar margenoot+ En acht den wijsen niet, dan staet vast op de reden,
Als Crates, worpt dan t'goudt in zee dat g'hebt vergaert,
En wilt als hy den tijt in wijsheyt voorts besteden.
Gebreck van wijsheyt nut, druck, vrees' en armoed' baert.
Liefde doet Hopen.
ECCE GRATIA. |
|