|
| |
| |
| |
Refereyn.
T'Is wonder dat natuer soo inde menschen werckt,
Want deur natuer alleen den mensch in deucht versterckt,
Die de natuer te recht willen haer eyschingh geuen,
Ia geenen mensch die leeft, die de natuer aenmerckt,
Haer geuinghe en cracht, oft hy en sal aencleuen
De deucht en vreese van den geen die t'al doet leuen,
Soo Plato wel aensach, want hy de groote macht
Des Heeren heeft gheuoelt, al soo men vindt beschreuen,
Want in sijn sterff-bed' had' hy hem vast in t'gedacht,
Seggende ouerluyt, ô wijsheyt ende cracht,
En dinghen alder dingh', wilt mijnen geest bewaeren,
Leyt hem naer mijne doot by v, want onuerwacht
Weet ick dat ghy in rust, geluck sijt en wel-vaeren,
T'is wonder dat men hoort alsucken mensch verclaeren
Van t'dinghen alder dingh' soo wijs en pertinent,
Dus die dolende sijt in sonden vol beswaeren,
Siet hoe dat deur natuer den mensch Godt heeft gekent.
DEn Heer hebben gekent verscheyden menschen meer
Soo men betuygen can aen hun schriften en leer,
Oock sententien goet spreucken en haer belijden,
Die bouen de natuer gauen den Schepper eer,
Phalemone die sprack in oud' voorleden tijden,
O maecker des natuers wilt my van quaet beurijden,
Bewaert my voor misual, en wilt my doch bystaen,
Soo sal ick in v dan setten mijn recht verblijden,
En sijn v t'alder tijt ootmoedich onderdaen,
Sosthenes desgelijck die doet ons dit vermaen,
Waer hy dees woorden spreckt, d'oprecht perfect te wesen,
Des waerachtighsten Godt en siet geen menschen aen,
Noch ten can van niemant te vollen sijn ghepresen,
T'is wonder wat vernuft wy in hun boecken lesen,
Hoe de natuer hun leert te wesen diligent,
Dus die begerich sijt, ick seg v nu midts desen,
Siet hoe dat deur natuer den mensch Godt heeft gekent.
| |
| |
WAer heeftmen wijser woort van wijser mensch ghehoort,
Dan dat Isocrates heeft dickwils gheorboort,
O wonderbaeren Godt sprack hy, laet my verwinnen
Genade, want ick weet dat ghy v seer verstoort,
Om t'quaet doen van den mensch, hoe cost hy dat versinnen,
Het was natuer die hem de deucht en wijsheyt minnen,
Oft anders waer al niet geweest sijn goet opstel,
Anaximander seyt, laet ons wel haest beginnen
Te dienen die ons lost van droefheyt en gequel,
Want die t'gras groeyen doet, die sal den mensche wel
Bewaeren voor misual, dit was sijn wijs vermonden,
En Plato die seyt noch, daer is een eerste snel
Alleen beginsel van al en tot allen stonden,
Vyt wien alle dingh beginsel heeft geuonden,
Die onbegrijpelijck is, waermen hum keert oft went,
Daerom ghy die daer leeft in wulpsicheyt en sonden,
Siet hoe dat deur natuer den mensch Godt heeft gekent.
| |
Prince.
SEneca leert ons dat den mensche deucht geschiet,
Die den volmackten al schiep, die t'al ouersiet,
Noch seyt hy dat den mensch geraeckt uyt veel benouwen
Die sijn weldaden doet om lossen van t'verdriet,
Sijn euen-naesten-mensch maer die haer gift betrouwen,
Te geuen om den gheen die t'al geeft, die behouwen
Het beste voor hun deel, ô wonder ouer-groot!
Daer geenen mensch die leeft in en hoort te flouwen,
Natuer die heeft geurocht in Seneca Minioot,
Aristoteles die sprack in d'vre van sijn doot,
Wilt my ô al in al in t'minste niet vergeten,
Al ist dat mijnen geest van deuchden nackt en bloot
Beureest is, Chilon sprack voor t'begin van sijn eten:
Die t'al spijst, v sy danck; hoe costen die secreten
Van Godt hun sijn bediet, maer deucht was hun ontrent,
Die Philosophen leer en sciencie soeckt te weten,
Siet hoe dat deur natuer den mensch Godt heeft gekent.
In Liefde Gvnstich.
Groeyende in Devchden.
|
|
Auteursrechtvrij