Refereyn opde chaerte van Mechelen
vereyscht der Philosophen leer, schrift ende belijden.
VErrijst O Cecrops nu, wilt v nu hier verthoonen,
Minerua die Goddin der wijsheyt salt v loonen,
Als Coninck ons vertaelt, en seght ons t'recht geniedt,
Want ghy den oorspronck sijt, van daermen v sach croonen
T'Athenen inde Stadt, die ghy door v ghebiedt
Hebt lustich opgebout, waer naer dat is gheschiedt,
Datmen de moeder daer, der Consten heeft geuonden,
Die wt haer borsten soet, liet loopen als een vliedt
Den Philosophen Aert, soomen leest hun orconden,
Onmoghelijck soudt sijn, dat iemandt soud met monden
Wtsprecken het getal, die daer ghesproten sijn,
Wat wast dat elck daer socht, (sy straften ieders sonden,
Sy achten t'swerelts goet, te wesen als fenijn,
Gheen doot en vreesden sy, noch gheenderhande pijn,
Gheen wellust, docht hun rust, sy stelden die besijden,
Maer alst ick al doorsie, soo is het segghen mijn
Tot wijsheyt, recht, deught, eer, was leer, schrift, en belijden.
SEght my die waerheyt eens, wat vintmen aengenamer
Als wijsheyt, deught, recht, eer, gheen edelder bequamer
Wat's Philosoph geseyt? dan die wijsheyt begeert,
Soo Cicero verclaert, der ampten een versamer
Want wijsheyt, god'lijckheyt, en mensch'lijckheyt vercleert,
En die haer dan veracht, is weert datmen verneert,
Nu wil ick thoonen gaen, wie men haer sach beminnen
Die haer met Reden-rijck, altijt hebben gheleert,
En eeulijck sochten haer, met Reden en met sinnen
Anaxagoras cloeck, sachmen die const bekinnen,
Verliedt goedt, vaderlandt, om t'verstandt der natueren,
Maer hoort hoet't hem geuiel, als hy sijn landt quam binnen,
Hy vandt sijn goedt verwoest, men hoort in schrift sulcx rueren,
Hy sprack (ons tot een leer) al sijn gebeurt dees cueren,
Gheluckich waer ick niet, oft mijn goet moet ick mijden,
Warachtich ist dan soo, als ick mijn woort wil stueren
Tot wijsheyt, recht, deught, eer, was leer, schrift, en belijden.
| |
ARistippus met Recht, die dede met sijn knechten
Oock diergelijcke stuck, soomen hun sach wtrechten,
Sy moesten werpen wech, sijn siluer en sijn gout,
Om dat den Rijckdom niet, sijn leeringh en sou slechten,
Leest Aristotelem, die sijn gelt onuerflout
Achthien hondert croonen, besteede milt en stout
(Al was hy wel geleert) aen een seer weynich boecken,
Solon die diendt hier oock, hy was in wijsheyt out,
Wetten heeft hy gestelt, die dees wilt ondersoecken,
Die sal daer vinden in, dat niemandt sou vercloecken,
D'aentasten van het lijf, van eenich schuldenaer,
Maer wel het goet alleen, voort socht hy ander hoecken
By Croesus dat hy quam, die hem liet sien aldaer
Al sijnen grooten schadt, en vraeghden oft noch waer
Geluckich een als hy, Solon sprack doen ten tijden:
Niemant geluckich is, oft d'eynde sy seer claer
Tot wijsheyt, Recht, deught, eer, was leer, schrift, en belijden.
| |
Prince.
COmpt oock Diogenes, wilt v oock herwaerts spoeden,
Ghy die daer hebt versmaedt, alle des werelts goeden,
V wooningh aende poort, was in een tonne quaet,
Als Alexander quam, om v met schenck te voeden,
Hy sprack, eyscht wat ghy wilt, ick salt v geuen maet,
Ghy seyd't mijns gebreeckt niet, dan wt de Sonne, staet
Die ghy al sijdy rijck, my niet en cont gegheuen,
Wat schoonder antwoord'wast? ghy en socht gift noch baet
Met eenen mantel dick, waert ghy gecleet int leuen,
Die v voor felle coud beschudde en voort beuen
V gaen was met een stock, door uwen ouderdom,
Want al v leden swack, die waren schier versteuen,
En uwen ruggh eylaes, die was heel worden crom,
Nochtans int steruens noot, belasten ghy aen som,
Datter v doot lichaem, niemandt en soud bevrijden,
Maer worpen voor t'ghediert en wilde beesten stom,
Tot wijsheyt, recht, deught, eer, was leer, schrift, en belijden.
Laet Lavwers Groeyen.
|
|
Auteursrechtvrij