Gulliver's reizen

[p. binnenkant voorplat]

Gulliver's wonderlijke reizen.

Als iemand verre reizen doet, dan kan hij wat verhalen. Dat weet ge toch wel, nietwaar kinderen? We hebben allen wel eens een goeden vriend gehad die eens wat meer van de wereld gezien had dan wij, en wat luisterden we dan met open mond en ooren naar al het moois, dat hij van die verre landen wist te vertellen, en wat bleven ons die verhalen in de gedachten, terwijl we zelf verlangden ook eens al dat moois te zien.

Gulliver, van wien we nu eens gaan vertellen, is zeker wel een van de menschen, die het allermeest van de wereld hebben gezien. Hij leefde in een tijd toen er nog geen spoortreinen bestonden, en natuurlijk nog veel minder automobielen of vliegmachines. Hij leefde wel ruim twee honderd jaar geleden.

Kunt ge U voorstellen hoe lang dat is, twee honderd heele jaren? Welnu, Gulliver leefde omstreeks 1700. Hij was in Engeland geboren en verlangde er reeds als kleine jongen naar om op reis te gaan en veel te zien.

Zijn vader wilde daarin echter pas toestemmen als hij eerst zijn studietijd had volbracht.

Eindelijk deed hij zijn examen voor dokter en ging als scheepsarts aan boord van het zeilschip ‘de Antilope’. Gulliver's eerste reis begon reeds met een ongeluk, want nadat hij acht dagen onderweg was brak er zulk een hevige storm los, dat het schip



met man en muis verging.

Gulliver echter werd als door een wonder gered, want nadat hij zich eerst aan een plank had vastgeklemd, werd hij met een golf meegesleurd en voor hij het wist, voelde hij vasten

[p. 1]

[p. 2]

grond, en was aan land gespoeld. Het was donker en Gulliver, die zeer vermoeid was van de inspanning en het zwemmen, viel spoedig in een diepen slaap. Hij ontwaakte eerst tegen den morgen toen een warme zonnestraal hem in de oogen scheen. Hij wilde opstaan maar bemerkte tot zijn groote schrik, dat dat niet ging, daar hij aan handen en voeten gebonden was; zijn lange haren waren zelfs met spijkertjes aan den grond genageld. Rondom hem hoorde hij een vreemd gegons en het leek hem, of er mieren tegen hem opklauterden. Het waren echter geen mieren, doch wel een ander soort levende wezentjes.

Stel je voor, het waren mannetjes niet grooter dan drie centimeter, die allen over Gulliver's borst, buik en beenen rondwandelden. Ze babbelden allen door elkaar, doch de arme Gulliver verstond geen woord van hun taaltje. Toen hij echter zag hoe klein de menschjes waren, begreep hij, dat hij in 't land der Liliputters was aangeland Dat is het land waarvan de bewoners zoo klein zijn, dat gij jongens, er best een stuk of zes in uwe broekzak zoudt kunnen stoppen.

Gulliver vond het wel grappig, maar toen hij zag hoe vast hij lag, riep hij met luide stem: ‘Hei daar,’ en daarmee joeg hij het oolijke volkje met haastigen spoed op de vlucht Enkele schepten echter weer moed en kwamen terug, daar ze zagen, dat hij zoo goed vastgebonden was

Een paar uur later verscheen er op eens een zeer rijk gekleed Liliputtertje, dat Gulliver door gebaren beduidde hem te volgen. Nadat men zijn boeien had losgemaakt, werd hij naar den Koning van Lilliput gevoerd 1500 sterke Liliputsche paarden werden voor een grooten houten kist gespannen. De kist was door 500 werklieden getimmerd, en op ongeveer 100 pas van de hoofdstad, kwam de koning in eigen persoon de gevangene tegemoet. De koning was niet langer dan vijf centimeter. Hij begroette hem met veel hoffelijkheid. Onder veel buigingen doopte hij hem met den mooien naam van Vleeschberg, en beduidde hem zoo goed

[p. 3]

mogelijk, dat hij een woning voor hem beschikbaar had in 't Rijk Liliput Die woning was een oude kerk, welke niet meer in gebruik was, en waar Gulliver voorzichtig naar binnen kon kruipen. Men vertrouwde hem echter nog niet al te best, en legde hem met ijzeren kettingen aan de kerkpoort vast. Hoewel de kettingen niet dikker waren dan die van een dames-horloge, zaten de hangsloten nog flink stevig om zijn beenen. Gulliver's verhaal luidde verder:

‘Voor het volkje van Liliput bleef ik nog steeds een welkome bezienswaardigheid. Men verdrong zich letterlijk om mij heen, en soms waren er zelfs baldadige luitjes bij, welke trachtten mij te verwonden.

De koning, die langzamerhand goede vrienden met mij was geworden, maakte daar echter een einde aan en liet zelfs de brutaalsten voor een paar dagen gevangen nemen, en dat hielp.

Op zekeren dag vroeg de koning of een paar van zijne hofbeambten mijn zakken mochten doorzoeken, daar Z.M. graag wilde weten of ik soms verborgen wapens bij mij droeg. Ik liet ze kalmpjes zoeken en lachte om hun verwondering toen ze mijn horloge voor den dag haalden. Zes man moesten het uurwerk tezamen optillen en allen schrikten vreeselijk van 't getik; ook mijn snuifdoos, brieventasch scheermes en geldbeurs verbaasden hun ten zeerste. De koning, die echter langzamerhand bemerkte, dat ik geen kwaad deed, werd wat vertrouwelijker met mij Ik was zijn taal nu een beetje machtig, en vroeg hem of hij mij gauw vrij zou laten, hetgeen hij mij beloofde. De Liliputters werden hoe langer hoe vriendelijker, ze speelden verstoppertje in mijn lange haren en krijgertje op mijn borst en buik.

Op zekeren dag was er groote militaire parade en beval de koning, dat alle soldaten met paarden, trommels vlaggen en muziek tusschen mijn gestrekte beenen moesten marcheeren. De kanonnen bulderden de trompetten schalden en zoo liep Liliput's geheele krijgsmacht tusschen mijn beenen. De Koning was tevreden over mij en eindelijk zou ik mijn vrijheid terugkrijgen. Toevallig lagen er echter eenige schepen van den vijand in de

[p. 4]

[p. 5]

[p. 6]

buurt van Liliput De vijandelijke volksstam was even klein als deze onderkruipertjes. Ik kon door mijn verrekijker de vloot bekijken en telde wel vijftig schepen. Ik sprong te water, nadat ik mij eerst van een flinke kluw touw had voorzien. Toen de vijand mij zag, werd hij zoo bang, dat de bemanning van alle booten uit angst te water sprong. Toen bond ik vlug alle schepen aan elkaar en bracht aan den koning van Liliput een nieuwe, prachtige vloot. Deze was natuurlijk verrukt over mijne daden en verhiel mij tot Nardar, dat is Edelman in 't Liliputsch. Het geluk duurt echter niet altijd. Op zekeren dag wilde de koning eens kijken hoe en hoeveel ik wel at Hij had wonderen van mijn eetlust gehoord en toen hij zich met eigen oogen overtuigd had van de reuzenhoeveelheid voedsel, welke ik (volgens Liliputsche begrippen natuurlijk), naar binnen werkte, vond hij het toch maar beter, dat zoo een vraatzuchtig iemand uit den weg werd geruimd. Indien ik niet bijtijds en vlug het land had verlaten, ware ik ter dood veroordeeld. Ik spoedde mij naar de kust, ontdekte gauw een schip, hetwelk mij aan boord nam en naar mijn vaderland terugbracht.

De reis naar Brodynar.

Nadat ik een paar maanden thuisgebleven was, kreeg ik opeens weer verbazende lust om weer op reis te gaan. Ik scheepte mij in aan boord van ‘de Avonturier’. Eerst was ons



het weer gunstig, maar opeens voorspelde de kapitein storm, en spoedig raakten we dan ook zóó uit de koers, dat noch de kapitein noch de bemanning wisten in welke buurt we waren. We bleven echter allen vroolijk en opgeruimd, doch hadden gebrek aan drinkwater. Eindelijk ontdekten we land en een sloep vol matrozen met mijn persoon erbij, zouden water gaan halen. Door een ongelukkig toeval bleef ik echter achter in 't vreemde land. Mijn roepen en schreeuwen werd door de bemanning niet gehoord, en daar was ik nu waarempel weer alleen in een geheel onbekenden landstreek Wie weet wat mij hier weer te wachten stond! Nadat ik op een berg geklommen was om het land verkennen en bemerkt

[p. 7]

had, dat ik op een reusachtig eiland was, stond ik op eens tegenover een man. Natuurlijk een der bewoners van het eiland. Hij joeg mij een vreeselijke schrik op 't lijf, want de man was zoo groot als een kerktoren en iedere stap die hij deed, bracht hem wel tien meter voorwaarts. De reus zag mij gelukkig niet, en ik besloot om mij maar te verschuilen in het koren. Tot mijn ongeluk werd er echter juist gemaaid, en indien ik niet een harde gil had gegeven, was ik door 'n sikkel in tweeen gemaaid geworden. De reus luisterde waar dat galletje vandaan kwam, lachte, lichtte mij van den grond of ik een insect was.

De reus was nog meer verbaasd toen hij mij hoorde spreken. Hij verstond mij niet doch legde mij voorzichtig in een slip van zijn jas, en vertoonde mij daarna aan zijn baas, den pachter. Deze vond mij een zeer eigenaardig schepsel en nam mij mee naar zijn huis, nadat hij mij in zijn zakdoek had gewikkeld. Bij zijn thuiskomst zat het geheele gezin om de tafel. De schalen met eten waren wel twintig Meter groot en het geheele gezin van den pachter bestond natuurlijk ook uit reuzen. Men zorgde er voor dat ik wat te eten kreeg, en na het middagmaal nam de pachtersvrouw mij als een pop in haar armen en liet mij slapen. Het dochtertje van den pachter, tien jaren oud had schik met mij en speelde met mij als met een levend stuk speelgoed, en liet mij in haar poppenwiegje slapen. Zij leerde mij de Brodynarsche taal. Ik hield veel van haar en noemde haar moedertje. Ik werd een beroemdheid van het pachtersgezin, want men kwam van heinde en ver om naar mij te kijken en eindelijk werd ik zelfs op de kermis tentoongesteld. De koningin welke ook van

[p. 8]

[p. 9]

het wonder had gehoord, wilde mij aan het hof hebben, en kocht mij van de pachter. Mijn verzoek om moedertje bij mij te mogen houden, werd echter vervuld. Bij den koning gekomen, moest ik alles van mijn leven vertellen. De koning zette mij op zijn hand en liet mij praten.

Men liet een doos voor mij maken om in te slapen en ik had een heerlijk leventje aan 't hof van Brodynar. Op zekeren dag had ik echter een onaangenaam avontuur. Men had mijn doos voor 't venster gezet daar 't zulk mooi weer was. Opeens kwam er een zwerm wespen, zoo groot als roofvogels. Indien ik geen geweer bij mij had gehad en ze niet had kunnen doodschieten, hadden de booze dieren mij verslonden. Zoo was ik dikwijls in gevaar, en ook de hofaap maakte het mij vaak lastig. Door een toeval kwam er een einde aan dat vreemde leventje. Eens op het strand liggende, werd ik in zee gespoeld, en kwam als door een wonder op een Engelsch schip. Men stelde veel belang in mijne avonturen en toen ik thuisgekomen was bij vrouw en kinderen, moest ik plechtig beloven voortaan thuis te blijven en voor goed afscheid te nemen van dit avontuurlijke leven.