Werken. Deel 6
(1934)–Michiel de Swaen–
Auteursrecht onbekend
[pagina 281]
| |
Den lof der vriendschapTot antwoord op de vraghe der Reden-rycke Gilde des H. Geest tot Brugge die sulcx versochtGa naar voetnoot(1)Wie doet myn breyn door Sangh, Gedicht en Rym op-swellen,
Om Vriendschaps oorsprong, aert en wesen voor te stellen
En af te maelen haer bekoorsels, glans en lof?
O Geest van Liefde! die het Brugsche Reden-Hof
Door Vriendschap onderhout, van vriendschap dwingt te schryven,
Wilt heden in myn moedt een vonk, een glinster dryven
Van 't eeuwig blakend vyer dat 's Hemels heyr ontsteekt
Opdat myn tong niet myn, maer u gedacht uytspreekt.
Ghy zyt de Liefde-bron die sonder baet, ghenegen,
Goedt-hertigh, uyt-gestort, en mild, u jonst en zegen
De Menschen mede deelt uyt loutere ghenae:
Ghy zyt de minne-toors die vooren, nu, hier nae,
Ten allen eeuwen stoockt in Hemel en op aerden,
En al wat God'lyck is naer uwen geest doet aerden.
Hoe hevigh strydt met u dien tuchteloozen brandt,
Die door begeerlyckheyt de Menschens inghewant
Aenprickelt en ontsteeckt door minnelycke lusten,
Die 't herte noyt versaên en nimmer laeten rusten:
Hoe wel behaeght ghy u in d'onderlinghe vlecht
| |
[pagina 282]
| |
Van trouwe Vriendschap die de herten t'samen echt,
Door jonst en weder-jonst, behaegen, weer-behagen.
Ryst Vriendschap, styght van daegh op uwen zegewagen,
Verciert en op-gepronckt met g'heel den roem en glans
Die d'ongeschapen Liefde u schickt'uyt d'Hemel-trans;
Ghy zyt een vonck, een schyn, een beeldt, een sichtbaer schetsel
Van haere schoonheyt, een uytvloeying, een af-zetsel
Van haere goedtheyt, jonst, mildadigheyt en troost.
Gy zyt die suyvre Maen, wien d'Hemel-son uyt d'oost
Ghedurigh aen beschynt met wezen tegen wezen:
Ghy zyt dien spiegel in wiens schyn ons wort gewezen
Het minnelyck ghelaet van een verliefden Godt.
Ghy streelt des Menschens Ziel als met een Hemels lot
En geeft haer in den tydt een voor-smaeck van 't ghenoegen,
Dat eeuwighlyck haer sal met haeren Schepper voegen.
Hoe toeft u zoetheyt in dit leven 't Menschen hert!
Ghy geeft den Armen troost in syn ellende en smert,
Den hongerigen spys, den vremden dack en wôningh,
Den af-gedwaelden licht, den siecken salf en honingh,
Ghy streckt den ballingh zelf tot stede en vaderlandt;
Ghy zyt der Weduwen en Weezen onderstant,
Den krancken steun en stut; ghy doet de menschen leven
Onsterflyck in 't ghedacht van Kinders ende Neven...
Spreeck oudtheyt! stel de kracht der Vriendschap hier ten toon,
Verbeeldt ons het geslacht van Grieckens halve Gôon,
Met al de daeden van haer wydt-beroemde Helden,
Die voor hun Vrienden goedt en bloet te pande stelden;
Verbeeldt ons David met syn lieve Jonathas,
Die spyt syn Vaders haet hem soo getrouwigh was,
| |
[pagina 283]
| |
Wat wond'ren heeft door hun de Vriendtschap niet bedreven!
Wat arbeyd, kommer, last, gewelt, gevaer van 't leven,
List, wreetheyt, schroom, en ancxtGa naar voetnoot(1) heeft hunnen moedt vertraeght,
Wanneer hun bystant wierd door Vrienden afgevraegt!
Tot wat voor-komingh, hulp, dienst, teerheyt en meedoogen,
Heeft waere Vriendschap al die herten niet bewoogen!
Wat uyt-gestortheyt van stantvaste Liefde en trouw!
Wat toevingh in verdriet, vervolgingh, druck en rouw!
En heeft den eenen Vriendt den andren niet bewesen,
Om aen syns hertens plicht altydt getrouw te wesen.
DeGa naar voetnoot(2) waere Vriendschap is gegront op eer en Deught.
Behagen is haer ampt, voor-komen haere vreught,
Mildadigheyt haer lust, mee-deelen haer begeiren:
Geen onwil doet haer leet, geen stooring kan haer deiren
Geen eer-sucht krenckt haer rust, geen op-spraeck haer gedult!
Sy roemt van geenen dienst, sy rekent geene schult,
Soo vry van eygen baet als haetelyck vermoeden,
Bepaelt sy al haer doen in vrede en min te voeden.
Wel salig is den mensch die hem tot Vriendschap geeft,
Rampsaligh is den mensch die sonder Vriendschap leeft.
Al quam heel 's werelts luck en tydelycken zegen,
Met rykdom, weelde en pracht in synen schoot gezegen,
Al had hy t'syner wil al dat hy wenschen mocht,
Ontbreekt de Vrientschap hem hy is een snoo gedrocht,
Van iedereen vervloeckt, van Godes min verstooten:
Want wie voor d'even-mensch syn hert heeft toegesloten
En vindt geen openingh in 't hert van synen Godt.
Kom waere Vriendschap, deel ons mede u lief genot,
| |
[pagina 284]
| |
Ontsteeck ons door de vlam die uyt de Hemel-zaelen,
Des Alder-hooghsten Geest op u doet neder-straelen;
Maeckt onsen wil gheheel aen uwen wil gelyck,
Op dat de Ziele seght, Myn werck is Hemelyck.
|
|