|
| |
| |
| |
Antwoorde op het prysberoep, waerdoor gevraegt wort welcke van de dry goddelycke deughden den meesten zegen voortsbrengt,
Uytgegeven door den wysen, voorsienigen, en konstrycken heer Dhr ende Mr Maerten le Maire
der beyde Rechten Licentiaet en hooftman der Redenrycke Baptisten Royaers gilde, met Kenspreuk, onrust in genoegte, binnen St Winnoxbergen den 24en Feb. 1705
Ick voel myn boesem door een hemelvlam ontsteken,
Om liefdens zegen, roem, en grootheyt uyt te spreken,
En aentewysen haer uytwerkingh, weerde, en kracht.
O liefde, die myn breyn vervult met dit gedacht,
Gebruyk, gebruyk van daegh myn letteren en dichten,
Als soo veel fackelen, vierpylen, minneschichten
Om in d'aenhoorders hert te stoken uwen brant.
Of liever, boort gy self door borst en ingewant,
Opdat een ieder voel de crachten van den zegen,
Waermee gy in de ziel soo minsaem comt gesegen.
Dry deughden leyden ons naer 't eeuwigh-saligh lot
Gelove, hope en liefde. In d'eerste jont ons Godt
Een licht waermede hy verstant en wil doet scherpen,
Om ons aen syne wet en leeringh t'onderwerpen.
| |
| |
De tweede deught die uyt de selve springbron spruyt
Leert onse ziel met een onwankelbaer besluyt
En vast betrouwen haer oneyndigh heyl verwachten.
De derde wekt ons aen, om Godt, met gantsche crachten,
Te lieven boven al, en onsen even mensch,
Gelyk wy geirne syn bemint naer onsen wensch.
Dees onwaerdeerelycke en minnelycke gaven,
Gunt den medogenden verlosser syne slaven,
Uyt onverdienelycke en lautere gena,
Opdat elk aen het werk syns heyls de handen sla
En, naer hy van den bant des vleys sal syn ontbonden,
Een medewercker sy, door synen heer, bevonden.
Vraegt iemant ons, waer in bestaet dat medewerk,
Waer door de ziel verdient een plaets in 't hemelsperk;
Dien seggen wy: Gelooft; betrout; bemint; hier mede
Vercrygt men 't hoogh geluk, en d'eeuwighstaende vrede.
Maer, neen; bemint, gy sult dien grooten loon ontfaen;
Bemint, gy hebt te saem gelove en hoop voldaen;
Bemint, gy hebt vervult al wat de wet can vragen;
Bemint, gy hebt volbracht des Hoogstens welbehagen.
'k Beken, dat eenen mensch aen wie 't gelove ontbreekt
Door die mishaeglykheyt den schepper tegensteekt,
En, sonder dese deught, syn leven siet verlopen,
In 't onvermogen van op Godt te connen hopen:
Maer, schoon hy had 't geloof soo levend en soo sterk
Dat hy daerdoor uytscheen, in menigh wonder werk,
De sonne stil dee staen, de bergen con versetten;
Schoon hy, door d'hoop geport, syn beenders gaf te pletten,
Syn vleys te schueren en syn margh aen 't vier te braên,
Ontbreekt de liefde hem, al wat hy heeft gedaen,
Wort hem tot geen verdienst, tot geenen loon gerekent,
| |
| |
Maer tot een meerder schult en ziel-last aengetekent.
Indien den krancken mensch, door aerdsche lust verleyt,
De plicht van syne ziel stelt in vergeteltheyt,
En blindelings vervoert, door syn begeerlykheden
't Gebodt des Heeren derft, moetwilligh, overtreden;
Geen hope, geen geloof en comt hem dan ter baet
Ten sy hy, naer syn Godt, vol rouw en liefde gaet,
En, met een minnevloet, van traenen, wil versaken
De snoode feylen, die hem soo onweirdigh maken.
O gy, die onder 't iok, der helsche slaverny,
Versucht, door overdaet en vuyle brassery,
Door geltsucht, ydelheyt, en hoveerdy benevelt!
O gy, die, door de boey, der wellust, vast geknevelt,
In sondige gewoont soo diep begraven light!
Ryst uyt dien doodschen slaep, ontsluyt uw traegh gesicht,
Om uw ellendigheyt, en ziel-gevaer t'aenschouwen:
Begeeft u tot den Heer, met innerlyk berouwen,
Belydt hem uwe schult, versoekt syn onderstant,
Bemint hem, 't is genoegh: al waert gy tot den brant
Der hel verwesen, en, in dertelheyt verdroncken,
Nu, tot den halse toe, ten afgront neergesoncken,
Bemint hem, hy vergeet uw wederspannigheyt,
Hy jont u syn genae, en goedertierentheyt.
Voorwaer, daer is geen sond aen d'englen soo mishaeglyk,
Soo hatigh aen den mensch, aen Godt soo onverdraeglyk,
Waeraen de liefde niet, tot soen, en quytschelt strekt;
Want door de liefde wort der sonden last gedekt,
Door haer is alle deught bepaelt, en afgemeten,
Door haer sien wy vervult de schriften der propheten.
O liefde! o dierbaer pant! o onwaerdeerb're schat!
O prys van 't eeuwigh goet! o poort der engle-stadt!
| |
| |
O soeten voorsmaek, der oneindelycke vreughden!
O son van alle zede- en godde-lycke deughden!
Geluckigh, die syn hert aen u gheel overgeeft,
En hier op aerden niet, dan t'uwen opsicht, leeft.
Wat gaven syn'er niet in sulk een mensch te vinden!
Hy is soo liefgetal syn haters, als syn vrinden:
Geen feyl verargert hem; met goet erkent hy quaet,
Met swygen, lasteringh, met heusheyt, bitse smaet,
Met lydsaemheyt, gewelt, met soetheyt, heete tooren.
Vry, van naer achterdocht of quaet vermoeden t'hooren
Hy siet elk, met eerbiet, en met grootachtingh, aen:
Hy leeft geheel in Godt, hy blyft, met Godt, voldaen,
En, sonder eenighe vernoegingh, te verkiesen,
Hy wil gheel syn begeirt, in Godts begeirt, verliesen.
O tienmaels saligh, die sulk een geluk geniet.
Maer dien volmaekten staet, die ons de liefde aenbiet,
Is naer dit leven, meest te hopen, te verbeyden,
Wanneer, van dit geraemt, de ziel wort afgescheyden,
En 't sterflyk vindt bekleedt met d'onbederflykheyt.
Dan denkt sy niet op 't gen geloof en hope seyt,
Dan siet sy haeren Godt, die haer heeft uytgelesen,
Met ooge, tegen oogh, en wesen, tegen wesen:
Dan kent sy haeren al, dan lieft sy wien sy kent,
Om hem, voor eeuwigheyt, te lieven, sonder end.
|
|
Auteursrecht onbekend