|
| |
| |
| |
Antwoorde
Het gen d'oneenigheyt is in de broeders wooningh,
Den afgonst, in den staet, de gal, in soeten honingh,
De mot, in 't wolligh kleet, 't vergif, in goeden wyn,
De wrange roest, in stael, in soete melk, asyn,
Den worm, in 't dorre hout, de pest in krancke leden,
Dat is de hoveerdy in menschelyke zeden:
Een hatelyk gedrocht, 't gen, tegen alle recht,
Den mensch aen lust naer eer en valsche grootheyt hecht,
En syn waensuchtigh hert niet laet in ruste leven,
Soo langh hy niet en wort voor andere verheven.
Een goet gevoelen van syn weerde wetenschap
Vermogen, en besit, verstrekt, tot eersten trap,
Aen eenen trotsaert, om sigh selven voor te stellen.
De nyt en ydle roem, met blinde wrok versellen
Hem t'allerwegen, als het wettelyk gebroet,
Van 's levens hoveerdy, die haere lusten voedt,
Met geltsucht, wulpsheyt, en eergierige betrachtingh.
Sy is soo algemeen in smet als in verachtingh,
Sy neemt al d'herten in terwyl sy wort versmaet,
Van ieder een gelieft, van ieder een gehaet.
Hoe blindelings is gheel het aerds geslacht beseten
Met eygen achtingh, quaet vermoeden, stout vermeten
Vermomt door glimp van eer, gedekt door valsche schyn!
Elk lastert hoveerdy, en wil verheven syn.
Doorsiet des menschens drift van syne kintsche dagen:
Soo ras hy reden heeft hy wil sigh self behagen
| |
| |
Hy vlucht die hem berispt, hy liefkoost die hem acht.
Hy hoort geen tegenspraek, geen plicht-les sonder clacht,
En voelt syn trotsen moedt, door een begeirt aentreffen
Om boven syns gelyk sigh selven te verheffen.
Den grysen leervoogt, die met een gerimpelt hooft
Geleertheyts gronden sticht, toeft, streelt hem, en belooft
Weergadelose roem, om hem, met al syn crachten,
Te doen naer wetenschap, naer deught, en wysheyt trachten.
Beclagelycke noot, van onse ellendigheyt,
Waer in wy, tot de deught, door hoop, van eer, geleyt
Doorgaens geheel den lust, van haer genot, verliesen,
Om niet, dan ydelheyt en valsheyt te verkiesen.
Let op dien raetsheer, dien rentier, dien konstenaer,
Hoe ieder, naer syn staet, syn achtbaerheyt neemt waer,
De kruyn ten hemel heft, ontweerdight syns gelycken
En aen syn meerderen onwilligh is te wycken.
Wat segh ick van 't geslacht dat op de schoonheyt bouwt?
Men hoeft een grooten schat, van silver, en van gout,
Om haeren eersucht en verwaentheyt te versaden.
Terwyl sy met gesteent, en peerlen overladen
Elckandere vol spyt en bitterheyt versmaên,
Haer opgeblasen hert wil altydt hooger gaen,
En can niet, dan met smert en ongenucht gedoogen
De jonsten van 't geluk die andre doen verhoogen.
Gaet vorder en ontsluyt het eensaem clooster slot,
Waer ieder afgesneen van allen aerds genot
Naer 't voorbeelt van den heer het kruys heeft opgenomen
Syn hertens soetste lust geduerigh tracht te toomen,
Syn sinlykheyt versterft, syn eygen wil uytschudt.
Besiet hem gheel van al syn wenschen uytgeput
Vereent met synen Godt, volmaekt in al syn wegen:
| |
| |
't Schynt dat hy seker van den goddelycken zegen
En vry van alle smet, met een gerusten geest,
Geen uyt- nogh innerlycke aenvechtingh vorder vreest.
Dogh, steunt dien wysen, dien volmaekten, dien verstorven
Maer eens op syne cracht, wat jonst hy had verworven
Wat zegen hy besat, wat deught hy nogh geniet,
Gaet dikwils, op een stont, door hoveerdy, te niet,
Die, twyl m'al ander feyl, door quaet doen, siet vermeeren
De grootste deughden self, in boosheyt, doet verkeeren.
Siet daer, hoe schadelyk die algemeene pest
In alle herten haer vergifte smetten vest.
Eylaes! den aerdschen mensch in d'errefschult ontvangen,
In smert gebooren, in de wiegh met ween omvangen,
In 't leven vol van ramp, verwesen tot de doot,
Voor syn ellende blint, is in syn oogen groot,
Voedt syn laetdunckentheyt, roemt op syn eygen krachten,
En smaedt all'andere die sigh soodanigh achten.
O wee! wat toverdamp heeft onse ziel verblint,
Dat sy, in 't gen se haet, selfs haer voldoeningh vindt,
En vieriglyk omhelst, met 't hoogste welbehagen,
Het gen sy niet en can in andere verdragen.
Wegh monster, vlucht van hier, o helsche hoveerdy,
Laet onse zielen van uw doodsche banden vry:
Vertrek, vertrek van ons met dien besmetten evel,
Die onse reden stort in eenen duystren nevel,
En soo bedriegelyk met ydle glimp bekoort.
Met recht wort gy genoemt, den oirpsrong van de moort,
't Begin van alle sond, de styfmoer van de deughden,
Den ingangh van de hel, 't verderf der hemel-vreughden,
Den wegh der duysternis, het hooft van d'helsche raet,
De voester van den nyt, de stookster van den haet,
| |
| |
De blintheyt van 't verstant, de doollaegh van de reden,
Den wortel en de bron, van all'onrechtigheden.
Com dochter van het licht, begin van alle deught,
Vernoegen van de ziel, voorpant der Engle-vreught,
Com neer, oodmoedigheyt: dael uyt de hemel salen,
Om, met uw suyvre glans, ons' herten te bestralen,
Opdat wy, door uw hulp, van hoveerdy, bevryt,
D'oneindelycke roem besitten naer den tydt.
|
|
Auteursrecht onbekend