De godlievende ziel vertoont in zinnebeelden

[p. *80]

Constans est

Constans est.

[p. 91]

XXXV.

De Liefde is stantvastigh.

GEen huis staet vaster op een rots,
Het water en den wint ten trots;
Geen pael in 's aertryks hart geslagen
Kan zoo veel wederstants verdragen,
Als ik in 't midden van den gloet
Der vlamme, uit wreetheit aengeboet.
Ja, roer vry met uw vork de kolen,
En wek den brant uit duizent holen
Die 't branthout in zyn buizen sloot,
Gy stookt myn liefde nimmer doot.
Haer vlam blyft uwe vlammen tarten,
Maekt Salamanders van de harten
En houdtze wakker op de been.
Een Godtheit onderschraegt myn lêen.
Of meent gy met uw mes de banden
Te scheiden, die de rechte handen
Vereenen van myn Lief en my;
Gy dwaelt. Geen helsche roof-harpy,
Geen kruis, geen lyden, geen gevaren,
Geen vuur, geene opgezwolle baren
Bewegen myn stantvastigheit.
Al wierd het lyf in d'asch geleit
('t Geen myn Beminde zal verhoeden,
Of duizentvoudt hier na vergoeden)
Ik wist, door zynen onderstant,
Van geen bezwyken in den brant.