De godlievende ziel vertoont in zinnebeelden

[p. *61]

Superna respicit

Superna respicit.

[p. 72]

XVI.

De Liefde ziet hemelwaert.

HOe magh, hoe kan 't ook anders wezen?

Want, wie de weerelt heeft voor dezen

Gesleurt,

Betreurt,

Maer nu verlaet, en Godt om Godt wil minnen,
Vliegt hemelwaert met hart en al de zinnen.

Men rekt den nek dus van beneden,

En recht met uitgerekte leden

Het oogh

Om hoogh,

Op dat van daer de koesterende stralen
Van 't Alziende Ooge ons in den boezem dalen.

Beneden in den gront des harten,

Doorwont van liefde en liefdesmarten,

Is Godt

Ons lot.

Zyn Liefde zelf ontfangt ons in hare armen;
Daer wil zy ons in koestren en beschermen.

Myn ziel, zie altyt naer den Hemel,

Verachtende al het aerdsch gewemel.

Is d'aerd

U waerd!

Geensins. Wel aen (wat andren mogen zwoegen)
Geene aerdscheit kan een' hemelgeest vernoegen.