De godlievende ziel vertoont in zinnebeelden

[p. *33]

Dilectus meus mihi et ego illi qui pascitur inter lilia; donec adspiret dies et inclinentur umbrae

Dilectus meus mihi et ego illi qui pascitur inter lilia; donec adspiret dies et inclinentur umbrae. Cant. 2.

[p. 34]

XXXIII.

Myn Liefste is myn, en ik ben zyne, die weidt onder
de lelien, tot dat de dagh aenkomt en de scha-
duwen vlieden. Hoogl. II. 16, 17.

NU is myn Liefste myn, en ik ben heel de zyne.

Zyn hant kroont nu myn hooft, na d'afgelede pyne.

Ik kroon zyn hairen, en wy trouwen hant aen hant.

Hy zit, en ik met Hem, beschut van lelibladen.

Geen zorg houdt my beladen.

Zyn liefde is nu myn pant.

Wy toeven hier tot dat de koesterende stralen
Der morgezonne als gout aen d'oosterkimme pralen,

En alle schaduw wyk' naer 't weste van ons heen.

Wat is 't hier aengenaem? 't kan nooit my hier vervelen.

Ik voel myn zinnen streelen.

Dees trou breek nooit in tween.

Wat zal ik wenschen? niets. 't zyn al maer ydelheden,
Wat buiten Jezus is. Ik heb voor hem gestreden.

Hy is myn Bruigom, die my eindlyk voor zyn bruit,

Op myn beproefde trou, goetgunstigh heeft verkoren.

Ik heb my zelf verloren,

Hy heeft my gevrybuit.