De godlievende ziel vertoont in zinnebeelden
(1724)–Jan Suderman–
Auteursrechtvrij
[pagina *29]
| |
 | |
Sub umbra illius quem desideraveram, sedi. Cantic. 2. | |
[pagina 30]
| |
XXIX.Ik hebbe grooten lust in zyne schaduwen, en zitte | |
AL hake ik naer het altytstralent licht,
Nogh kieze ik hier met saemgevouwe handen
De schaduwen, en offere offeranden.
In stilte en vrede. O eeuwigh Aengezicht!
't Zyn schaduwen, die myne ziel verquikken.
't Zyn schaduwen, 't is koelte in uwe gunst.
Gy maekt ze zelf. 't is geen natuur nogh kunst.
O zalige, o gezegende oogenblikken!
Hoe lust het my door nevels U te zien,
Daer Gy, gewont aen handen en aen voeten,
My met uw oogh zoo teeder wilt begroeten,
En toewenkt, en my hulp en troost komt biên!
Gelukkigh hout, waer aen de vruchten bloeien,
Die myne ziel verquikken in den noodt.
O Jezus, werp ze in myn' verliefden schoot.
Zy zullen daer, door u gekoestert, groeien.
O schaduwen, o suizende eenzaemheit,
Ik kieze u voor de heldre zonne-stralen.
Dees lommer kan myn' aendacht best bepalen,
Die anders licht verstrooit wordt en verleit.
Godts Geest hoort best in stilte myn gebeden.
Hier vormt Hy 't hart van zyne ziel-vriendin,
Op dat Hy dus geheel haer overwinn',
En zy geheel aen Hem zich mag besteden.
|
|